Vakit Oldukça ilerlemiþti. Artýk dýþarýdan gelen sesler de iyice azalmýþtý. Gürültülü bir þekilde biri birileri ile þakalaþan semtin gençleri evlerinin yolunu tutmuþ, seyrekleþen trafiðin meydana getirdiði uðultu ise iyice azalmýþtý. Odasýnda karanlýkta olan genç kadýn yavaþça yerinden kalktý. Yine düþüncelere dalalý kim bilir ne kadar zaman geçmiþti. Kapýnýn yanýndaki elektrik düðmesine bastý. Tepedeki hasýr sepetin içinde adeta saklý duran kýrk mumluk ampul, sarýmtýrak bir ýþýkla etrafý aydýnlattý. Hafifçe gözlerini kýstý. Gerçi göz kamaþtýracak kadar güçlü bir ýþýk yoktu. Ama saatlerdir karanlýða alýþmýþ olan gözleri, bir an için de olsa etkilenmiþti.
Duvarýn dibindeki Çek-yat ta açýk duran yataðý darmadaðýnýktý. Gözlerini odanýn en aydýnlýk yeri olan lambanýn altýndaki masaya doðru çevirdi. Masanýn üstünde akþam yemeði için hazýrladýðý sofra öylece duruyordu. Yemekler çoktan soðumuþtu. Belli belirsiz bir bezginlikle derinden bir iç çekti.
-“Yine ayný þey” diye mýrýldandý.
---
Yerinden kalktý ve ekmek kutusundaki ekmekten bir parça koparttý. Dönerek, oturmadan tabaðýný sýyýrdý ve masayý toplamaya baþladý. Bir an aklýndan bulaþýklarý yýkamak geçti, sonra vazgeçti her zaman ki gibi. Önce süngerle, ardýndan kuru bir bezle masayý sildi. Örtüsünü örttü, tam ortasýna geçen yýl ‘o’nun armaðan olarak getirdiði vazoyu koydu. Vazonun içinde çoktan kurumuþ kýr çiçekleri karmakarýþýk duruyordu. Pencereye doðru isteksizce yürüdü, portatif sandalyesine yavaþça oturdu.Çalýþma masasý gibi kullandýðý eski bir televizyon sehpasýný üzerinde gezdirdi gözlerini.
Ayrýldýklarýnda televizyonu eski eþi alýp götürmüþ, yeniden bir televizyon almak içinden gelmemiþti. Zaten ayrýlmalarýndaki en büyük neden, o’nun aþýrý televizyon tutkusu yüzünden kendisini sürekli olarak ihmal etmesi deðil miydi ?

Sehpanýn üzerindeki telefon sessizce bekliyordu. Uzandý, telefonun yanýndaki el radyosunu açtý. Birden odanýn sessizliði bozuldu. Çalmakta olan þarkýnýn sözlerine takýldý aklý.
-“Nedense son günlerde bütün þarkýlar hep ayrýlýktan söz ediyor, acaba neden bu ayrýlýklar” diye düþündü. Sonra þarký bitti, hýzlý bir müzik baþladý. Birkaç saniye sonra müziðin sesi azaldý ve programdaki genç adam, telefonla yayýna katýlan dinleyici ile söyleþiye baþladý. Birkaç dakika isteksizce kulak verdiði konuþmadan sýkýldý.
-“Ne kadar da abuk sabuk þeylerden söz ediyorlar” diye sinirlendi. Radyonun sesini biraz kýstý, sehpanýn üzerinde duran kitabý aldý. Üzerine düzensizce telefon numaralarý karalanmýþ kartonla iþaretlediði sayfayý açtý. Kaldýðý yerden okumaya baþladý. Nedense bir türlü aklýný veremiyordu yazýlanlara. Hiç farkýna varmadan düþüncelere dalmýþtý.
---
Müþteri temsilcisi olarak çalýþtýðý banka ya geldiði ilk gün, hemen dikkatini çekmiþti. Oldukça yakýþýklý, iyi giyimli ve bakýmlý genç adam, iþlemleri tamamlanýp ayrýlýrken, gözlerinin içine bakýp, tatlý tatlý gülümsemiþti. Onu ikinci gördüðünde heyecandan kalbi çýkacak gibi olmuþ, eli ayaðýna dolaþmýþtý. Sonra her þey olaðan üstü bir hýzla geliþmiþ ve dört ay içinde evlenmiþlerdi.
Her þey o kadar güzeldi ki, göz açýp kapayýncaya kadar geçip gitmiþti balayý tatilleri. Tekrar iþine geri dönüp, yeniden çalýþmak zorunda kalýþýna bile, o kadar aldýrýþ etmemiþti. Ne olursa olsun önemli deðildi. Aþýktý ve çýlgýnlar gibi seviyordu genç kocasýný. Ama bir süre sonra o sevecen, iyi yürekli adam, sanki bir yerlere gitmiþ, yerine ilgisiz ve hoyrat bir adam gelmiþti.
---
Birden düþüncelerinden sýyrýldý. Saat gece yarýsýný çoktan geçmiþti. Telefona uzandý, numaralarý tuþladý. Ýkinci çalýþta, her gece olduðu gibi telefonun ucunda yine o tanýdýk ses vardý.
-“Eðer mümkünse, yine ayný þarkýyý çalabilir misiniz” dedi.
-“Ýsminizi söylememekte ýsrarlý mýsýnýz” diye soran programcýnýn biraz meraklý ama yumuþak ve sevecen sesini zorlukla duydu.
-“Evet, lütfen sormayýn” diye yanýtladý. “Bunun önemi yok”.
-“Pekiyi, sizi anlýyorum. Þarkýnýzý çalacaðým”.
Telefon ahizesini yerine koyarken, sabitleþen bakýþlarý ile pencerenin dýþýndaki gecenin karanlýðýný deler gibiydi gözleri.
Kýsa bir süre öylece kýmýltýsýz durdu. Sonra son derece yavaþ ve hissiz bir biçimde dönerek kendini yataðýn üstüne attý. Tam tamýna yedi ay olmuþtu. Çekip gitmiþti ve tüm hayallerini de birlikte götürmüþtü. Onu yalnýzlýðý ve çaresizliði ile baþ baþa býrakmýþtý.
Yeni gün’ün ilk saatleri geçip giderken, pencerenin önünde duran saksýdaki Aþk merdiveni, sanki hafif bir esinti olmuþçasýna hüzünlü bir biçimde sallanýrken, genç kadýný gül desenli yastýðý gözyaþlarý ile ýslanýyordu.
Radyoda istediði þarký çalmaya baþlamýþtý. Ama o duymadý bile. Duysaydý eðer,yüreðindeki derin acýnýn sesini duymuþ olacaktý.
“ALLAHIM… NEYDÝ GÜNAHIM… !”

Aralýk 1996