Þimdi yoksun…

Sitemim sana deðil, kendime babam

Bu gün doðum günüm, 27 Aralýk ve yarýnlarým karanlýk
Gözyaþlarý ile geldiðim bu keyfe keder dünyada
Artçý sevinçlerin gölgesinde avuttum bu yetim yüreði
Söylenmemiþ sözlerin namlusunda mermi oldum hep
Büyük balýklarýn nefes aldýðý bu dünyada
Senden sonra biz daðýldýk babam
Ýstanbul’un soðuk kaldýrýmlarýnda büyütürken gençliðimi
Umutlarýmýn pusuya düþtüðü o karanlýk çýkmaz sokaklarda
Kurþunlarýn arasýnda bile, bu kadar çaresiz kalmadým inan
Yanaklarýmdan süzülen senelerimi, saçýmda ki aklarla birleþtirdim
Ve sadece masallardan öðrendiðim pembe panjurlu o evin içinde
Sýcak bir çorba buharýnýn hayalinde ýsýttým ýslanmýþ hayallerimi
Bu dünyada her þey para ise üstü kalsýn babam
Biz dersimizi aldýk bu hayattan
Bu gün doðum günüm 27 Aralýk, senden geriye bir annem birde ben kaldýk

Bu yalan dünyada, yalancý deniz fenerlerinin ýþýðýna aldandým babam
Yalancý deniz fenerlerine…..


                                             Ahmet KIRANYOL