Bugün yaðmur yaðacak, hazýrlýklý olmalý. Her þey hazýrlanmalý titizlikle. Öyle kolay yaðmayacak hemen, bekleyecek… Eksiksiz olmalý hazýrlýklar. Bulutlara, yýldýrýmlara yaraþýr. Nazlarýnýn üzerine þerbet gibi dökülmeli genç kýzlarýn. Duydunuz deðil mi yaðmur yaðacak bugün; ama öyle hemen deðil…

Çok tanýdýk bakýyor deli tay Gülsüm’ e. Dünkü Gülsüm iþte bu. Devamlýlýk, bir oyun deðil. Belleðin durmayan arayýþý… Yeniden kapýlarýný açýþý her gün, ayný dar yoldan kývrýlarak geçip hayat oluþu.

Taylarýn altýný temizlerken, hep söylemek istediði ama bir türlü dilinin ucundan akýtamadýðý þarkýyý sadece mýrýldanýr Gülsüm. Hafif bir ton, az dozda acý sezilir sesinden. Konuþurken de hatýrlayamaz sözcükleri pek ama mýrýldanmak uzun bir mektup gibidir dünyaya.

Sabahýn erken baþladýðý bu coðrafyada, kadýn için daha da erken bir saat iþler. Gülsüm pek anlamaz saatlerden, ilkokulda da bir türlü öðrenememiþti yelkovaný, akrebi. Aþaðýlanmak ya da gerisinde durmak hayatýn, çok küçük yaþlarda öðretilir insana. Oysa insan büyüyünce de öðrenemez zamaný. Kendine uydurduðu dakikalara hapsolurken, baþka bir çizgide, tepeden bakar zamana. Öyle uzaktýr ki, ölümü herkes için büyük bir sürprizdir. Ölen ilk kiþiymiþ gibi gösteriþler katýlýr aðlayýþlara.

“Eðer öðretilmeye çalýþýlan zaman ve ölümse,
Orada biraz durmalý belki de.”

On üç kuzu, dört keçi, yedi inek, beþ tay… Gülsüm sýralarýný hiç þaþýrmaz. Hepsinin ayrý damak tadý vardýr. Kimisi küspeli sevmez, kimisi kepekli. ,Uygun adým hazýrlar, hiç de gocunmaz açlýðýndan. Doyurmak, küçük bir anlamý yakalamaktýr varlýða dair. Arada sýrada böyle þeyler olur, çok nadirdir ama yine de sayýlardan kolay tutar Gülsüm bunlarý aklýnda. Küçük bir kýzken yaralý bir kuþ bulmuþ, avucundan su içirmiþti. O günde bir anlam koymuþtu cebine. Bunu da unutmuyor. Bazen açýldýðý anlar vardýr hayatýn. Saatleri belirsizdir, bazen yýldýzlarý bekler bazen sabahý. Gölgeli zamanlarý pek sevmez, ikiyüzlü bir aydýnlýk korkulacak öyküler doðurur çünkü. Çatlaklarla talan eder bilincinde olunmayan bilinçleri. Hayatýn; sade, küçük, kýsa zamanlý ve dolaysýz yollardan sýrlarýný paylaþtýðýný bilir ama anlatamaz Gülsüm, mýrýldanýr sadece.

Bazen yaþlý babasý ile kendisine büyük gelen, soðuk, sert yollara düþer. Ortasýnda beyaz bir çizgi ilerler yolun hep. Bazen kesik kesik oluverir. Bir an bununla nereye gidileceði merakýyla duymaz, görmez, hissetmez olur Gülsüm. Çizgi, doðru bir çizgi, beyaz bir çizgi, kesik bir çizgi… Bunu nasýl mýrýldanacaðýný düþünür ama ritmi bulamaz bir türlü. Birden irkilir kolunun acýsýyla, beyaz bir kamyon hýþýmla dumanýný savurur, babasý da anlayamadýðý o küfürleri.

Beyaz çizgiler bitince kalabalýðýn baþladýðýný öðrenmiþtir. Önce azar azar sonra bir anda çoðalan gözler, ayaklar, eller, sesler,sorular… Renklerle çok yorulur Gülsüm. Rengin gözüne gülmesi, dokundukça hayalleþmesi, anladýðýný sandýkça baþkalaþmasý… Þaþkýnlýðý büyür git gide. Kimse kendisine benzememektedir. Nesneler, duranlar, asýlanlar, yapýþtýrýlmýþlar, atýlmýþlar, kývýrcýklar, kýsalar ,kýrýklar… Nerede, ne olduðunu anlayabileceði o köþesi, bilincinin hangi kuytusunda pineklemekte, uyanmalý artýk, korkuyor kaybolmaktan, kaybolduðu günler dizlerinde kayýþlarla uyanýyor. En acýsý mýrýldanamýyor aðzý bantlýyken.

Fazla yemek yiyemez Gülsüm, ama çelimsizliði iðreti durmaz üstünde. Öylece verilmiþ bir ayna gibi ama bir o kadar da kendi olarak südur eder ruhundan. Tatlarý ayýrt edemez, kafasýný fazla yormaz bu nedenle. Ardýþýk hareketlerle kaþýk aðza götürülür, boþaltýlýr, çiðnenir, yine ayný kaþýk ayný yere geri götürülür. Uzun beyaz çizgi doydukça kesikleþir, kaybolur geceyle bir en sonunda.

Ýkindi vakitleri o sesi duyunca hayvanlarý meraya götüreceðini de bilir Gülsüm. Babasý öðretmiþtir o sesi, duyunca hayvanlarý götürüp sonra yine ayný sesle geri döner. Baþlarda korkar Gülsüm, akrep ve yelkovan girer rüyalarýna. Zaman, zamana uyum, zamanlar, zamanlýk, zamansýzlýk…
Ya öðrenemezse sesi, ya vaktinde dönemezse?
“Zaten çok da önünde deðil hayatýn
Bir adým daha çekilir kenara.”


Kayalýklardan atlayýp uzun beyaz çizgiyi arar Gülsüm ara ara. Öyle çok kaya, öyle uzun çizgiler görür ki, öðrenemediði zaman, bilmediði bir mekanda nedensizce tükenir. Kafasýný kayalara vurduðunu bilmeye baþlar bir anda sonra. Elleri ayaklarý kendinin deðildir artýk. Aðzýndan nehirler akar. Sarsýldýkça tatlý bir sýcaklýk yayýlýr bedenine.

Saatler, akrep, yelkovan, o ses, kayalar, beyaz çizgi, baba…



Küçük bir kilere oturturlar bazý günler Gülsüm’ü. Kayalýklar canýný yakmasýn diye. Köþesine iliþtirildiðini bilir hayatýn. Bunu da öðrenmiþtir. Böyle gecelerde biraz vakit geçer ve bir adam gelir. O kalabalýktakilere benzeyen ama hep beyaz giyen adam. Beyazý da bilir Gülsüm, kaçmaz beyaz kendinden. Koyunlara yapýlýrken gördüðü o sivri þeyden getirir beyaz renkli adam. Damarýna derince saplar. Ýþte þimdi büyümeye baþlar kilerinin için. Ovalarý, daðlarý, nehirleri… Kayalar kadar çoðalmaya baþlar renkler. Ayaðýndaki kayýþý hissetmez artýk. Benliði kanat çýrpar semada, o artýk bir kuþ güzeli.

Yaralarý iyileþtiðinde yine taylarýn altýný temizler ezberlediði gibi Gülsüm. Koyunlara, keçilere, ineklere tam da sevdikleri gibi hazýrlar öðünlerini. O sesi bekler bir yandan, ikindi dedikleri o vakti. Alýr ahýrdaki hayvanlarý düþer önlerinden ileri. Renkli çaputlar baðlýdýr yolundaki çamlarda, onlarý takip ederek gider yine ayný yoldan döner geri; ama beyaz çaput yoktur yolunun üstünde. Bitecek öyleyse bazý þeyler; ama kimseye söyleyemez mýrýldanýr bunu da kendi.

Bir gece kayýþý kayar bileðinden, kilerin kapýsý açýlýr birden ileri. Aydýnlýktýr oda bembeyazdýr. Birkaç adým sonra duyar Gülsüm sesleri. O kalabalýklardan toplanmýþtýr evlerinde de. Kulaðýný dayar örgüden perdeye. Bildiði bir sestir bu, galiba babasý.

“- Allah’ým alacaksan artýk, bu gece al…”

Gülsüm güler birden. Salyalarý tam da karýncalarýn yuvasýna akar. Boðularak can verir bazýlarý. kilerine döner, kayýþýný ayak bileðine geçirir, gömer yastýðýna kafasýný .

Uyandýðýnda artýk uyuyordur.

Sadece mýrýldanýr.

Bilinç uykuya,
Uyku ölüme,
Ölüm hayata bir adým.

~O gece çok yaðmur yaðar, sabah kilerde su içinde bulur Gülsüm’ü babasý.

Yaðmur yaðmýþtýr; ama öyle hemen deðil.

Aðýr aðýr…