Hayat Dursa...

Saatim yorulmak bilmez misin? Biraz dinlensen…
Yalnýzca bir anlýðýna dursa zaman ve de sen…

Durgun ve sakin, o hayatý seyretsem ta öteden;
Dönüp gelenleri, býrakýp da gidemeyenleri…

Kara sevdaya tutulmuþ mazlum biçareyi,
Yangýna körükle gidip hayata küseni…

Bir yanda kariyer müptelasý, zamanla yarýþan;
Diðer yanda bir yiðit, ekmeðini taþtan çýkaran…

Kimisi hangi kolejde okusam derdinde,
Kimi bir daðdan diðerine koyun peþinde…

Ey hayat! Hep uçlardasýn o bahsedilen denge nerede?
Çok yemekten ölenle, yemediði için can veren sende…

Çok uzakta deðil bugün geliþmiþliðe giden Türkiye’de,
Çocuklar ölüyor; babada para yok, eðitim de annede…

Ne YAÞAM ama! Sanýrým bu þekilde yitip gidecek,
Ölen de olacak doðan da; kýyamet böyle kopacak!

Saatim durmaman belki de en hayýrlýsý;
Çünkü durup da izlemek hayatý… Ýçler acýsý…

Bize gereken; yaþamak deðil sadece, yaþatmak da…
Türkçenin Yunus’u olmak, çölde ise Mecnun’a Leyla…