"Kýrýk dökük bir hayat býraktýðýna aldýrmadan öylece beni ezip te gidiyorsun ya. Býraktýðýn yýkýntýlar arasýnda çürümeye baþlýyor bedenim, kýzmýyorum sana kýrýlamýyorum ama beni de adi bir yaratýk yerine koyup gidiyorsun ya iþte ona yanýyorum. Soruyorum kendime bu denli sevda mikrobuyum ben diye? Bu denli haytalarý yürekleri kirleten birimiyim? Demek ki öyleyim. Sevda nedir bilmiyorum. Hele hele sevmek nedir alakam yok. Öylece yaþamalýyým bir hayatý ben sevdadan ve sevgiden uzak. Evet sevilmeyecek kadar yada sevdikten sonra dönüp arkasýna bakýlmayacak kadar yada bir çýrpýda hayatýndan çýkarýlacak kadar basit biriyim beklide. Basitim ama basit sevmedim be sevgili. Bir çocuðun masumluðunda ve temizliðinde olabildiðine yüreklice sevdim. Sevmekten öte yaþadým seni her nefeste ve her adýmda seninle birlikte yaþanacak yarýnlara yaklaþtým. Verdiðin sözlerle aydýnlattýðýn hayatýmý bir çýrpýda karanlýða teslim ettin.. anlamsýz sorularla, anlamsýz korkularla. Direnmek yerine elindeki en güzel deðeri öldürmeyi seçtin. Hadi ö deðeri öldürdün, hadi arkana da bakmadan gidiyorsun peki hiç düþündün mü sana dair kurulan bir yuvanýn tam orta yerinde beni nasýl çaresize býraktýn. Hayallerle doldurulan bir evde yaþamanýn derin acýsýnýn yüreðimi ne kadar yaktýðýný beni ne hale soktuðunu bilir misin? Gerçi neden anlatýyorum ki bunlarý sana zaten beni çýkarmýþsýn dünyandan bir çýrpýda ne yaþadýðým neler hissettiðimin ne önemi var ki. Sadece içimi döküyorum belki de ve sadece acýlarla yüzleþiyorum. Bekliyorum biliyor musun, aramaný hala bir çocuk masumluðunda bekliyorum umutla ve hala seni çýkaramadým yüreðimden gözlerim resimlerine takýlý ve kokun hala bene saklý…"

Dayanamamýþtý, gözyaþlarý yanaklarýndan süzülerek ýslattýlar bembeyaz kâðýdý. Elindeki kalemi kavrayacak gücü hissedemedi kendinde ve sigarasýna uzandý. Bir sigara yakýp derin derin çekti ciðerlerine ve gözlerini uzaklardan ona yarýnlarý fýsýldayan engin maviliðe dikti gözlerini. Yüreði kaldýrmadý daha fazla kelime üretmeye ve önündeki kâðýdý buruþturup attý. "NEDEN" diye diþlerini sýkarak fýsýldadý "neden?" algýlayamýyordu. Daha doðrusu acýyordu yüreði yada kabullenemiyordu. Günlerdir uykusuzlukla boðuþuyordu yüreðinin acýsý tüm hücrelerini sarmýþtý. Doðruldu masasýndan ve mutfaða yöneldi sýcak bir kahve doldurdu biraz olsun rahatlamak adýna ve bir türkü çýnladý kulaðýnda. Öylece uzaklara bakýyordu, o uzaklarda kendi benliðini arýyordu. Nedenleri kör düðüm olmuþtu beyninde. Ayrýlýk fýrtýnasý deðildi onun yüreðini acýtan, o sadece deðer verdiði yüreðine aldýðý bir insanýn sözlerinin altýnda yüreðinin ezilmesini hazmedemiyordu. Verilen sözlerle umut dolu bir gelecek hayaliyle üst üste koyduðu umutlar üzerine devrilmiþ hayallerle süslediði bir evin orta yerinde öylece kalakalmýþtý. Þaþkýnlýðýný atamýyordu üzerinden. Diþlerini sýkarak masayý delice yumrukladý yaþadýklarýna olan öfkeyle. Kendini bu denli kötü hissetmemiþti hiç bu denli duygularýyla oynanmýþ bu denli umutlarýyla alay edilmiþ hissetmemiþti. Artýk inanmak istemiyordu insanlara hele güvenmek hiç istemiyordu. Sevmek mi? Hadi adam sende diyordu kendince. Yüzündeki keskin çizgiler ve kendine olan öfkesini atamýyordu yüreðinden. Bir insana güvenmek, bir insanýn sevdasýna sarýlmak ve bir insana inanmak onu hiç bu denli acýtmamýþtý bu güne dek. Hýzlý adýmlarla tekrar mutfaðýn yolunu tuttu ve bir bira açtý kendine. Kahve rahatlatamamýþtý rahatlamak istiyordu düþünmemek yada hiç yaþanmamýþ kabul etmek istiyordu yada hiç duymamýþ olmak istiyordu sözleri ve hiç hayal kurmamýþ olmak ama sadece istiyordu. Söküp atamýyordu beyninden bu kalýntýlarý, anlamsýzca umutlar besliyordu yüreði "lanet olsun" dedi sessizce. "Nasýl bir insaným ben? Nasýl bir yaratýðým lanet olsun….."

Yýllardýr, iniþlerle çýkýþlarla savrulan hayatýnda geriye kalan yýkýntýlar arasýnda öylece bakýyordu geleceðe. Bilinmezlik içindeydi ve yüreðindeki yaralarýn haddi hesabý yoktu. Bu kadar kötü birimiydi bunlarý yaþayacak, yada kime nasýl bir kötülük etmiþti de tüm bunlarýn bedelini ödüyordu þimdi? Sahte yaþamýyordu hayatý, gözlerinde dilinde en ufak bir sahtecilik yoktu ama neden hayat onu bu sahteliðin içine çekmeye and içmiþçesine üzerine geliyordu? Soru yumaðý içinde sýzlarken beyni ve yaþadýklarýna anlamsýzca bakarken uzaktan ve artýk onun olmayaný düþünürken yüreði acýyarak bir martý takýldý gözlerine.

"Karþýmda dimdik durmak yerine sevdasýnýn arkasýnda dimdik neden durmadý?" diye düþündü anlamsýzca. Anlamý yoktu artýk bu cevap bulunamayan sorularýn. Sýska bir gülümseme ile savurdu beynindeki soru yýðýnlarýný. Ve bir bira daha açtý beynini ruhunu ve tüm bedenini uyuþturmak istiyordu. Hatta bu acý o kadar aðýr geliyordu ki ona bedenini yakýp külleri savursun istiyordu insanlar topraða bile deðmeden öylece savrulup yok olup gitmek istiyordu. Geçecekti bitecekti bu ýzdýrap biliyordu ama sadece nedenlerini bulamýyordu. Ýçi býþ geliyordu önüne konulan nedenlerin mantýklý bir açýklama istiyordu beklide bu acýnýn panzehiri olarak. Sevda dedikleri zehri çekmiþti içine ve þimdi çevresinde akan hayata aldýrmadan öylece bom boþ savruluyordu bedeni hayatýn kýyýsýnda. Onca þey yaþamýþtý, onca kýrýk dökük yaþantýlar, onca olaylarla yaralanan yüreði hiç bu denli kanamamýþtý derinden. Sözlerle kurmuþtu yarýnlarý ona verilen sözlerle düþlemiþti yarýnlarý ve umudu inancý o sözler üzerine inþa edip sadece ve sadece güvenmiþti iþte. Öyle kayýtsýz þartsýz o sözlere o güzel sözlere adamýþtý hayatýný. "güven.. sözlerrr…" dedi kendi kendine.. demek ki yaþanan onca þeyler ve hayatýný alt üst eden onca olayda bu sözlerin yada güvenin yeri yokmuþ dedi. Güvenin kýrýlmasý yada o sözlerle inþa edilen yaþamýn sözlerin hiçe sayýlarak yok edilmesi daha ha kötüymüþ. Demek ki bunu da öðrenmek varmýþ dedi kendince ve bunu da öðrenmiþ olduk dedi sessizce. Hükmedemiyordu yüreðine ve beynine. "yeter" diye haykýrdý oturduðu sandalyede ve masanýn üzerinde ne varsa koluyla savurdu. "Yeter!..........." balkona daðýlan kaðýtlar esen rüzgarýn etkisiyle savruluyordu her yaprak beynindeki düþünceleri andýrýyordu. Baktý öylece boþlukta savrulup giden yapraklara ve bir yudum bira çekti bir sigara daha yaktý. Gözyaþlarý yanaklarýný yýkýyordu. Öylece daldý yaþlý gözlerle yaþanmýþ güzelliklere.

Yaþanacaklardan ibarettir hayat dedi kendince. Yaþanmýþlar, yaþanacaklar, acýlar umutlar ve peþi sýra umutsuzluklar. Keskin virajlarla dolu hayat, kimi zaman dikenli yollar kimi zaman karanlýk sokaklar, ara ara aydýnlýða dönen gece ve karanlýk köþe baþlarýndaki yürek hýrsýzlarý. Ýnsana dair ne varsa o yürekten çalan hýrsýzlardan geriye kalan kýrýk dökük depremi andýran bir hayat. Gözyaþlarýyla temizleme çalýþýlan enkazýn altýndan çýkan her bir hatýrayla kahrolan bir beden. Böyle sürüp gidecek bir yaþamýn en baþýnda yada orta yerindeydi beklide. Her neresinde olursa olsun, kendi hayatýnýn ortasýnda ve baþka hayatlarýn dýþýndaydý iþte. Ve en masum tebessümü ile boþ versene hayat dedi .. Boþ versene… ne verebilirsin ki bana acýdan kaderden baþka en son verebileceðin ve bana yapacaðýn en büyük kötülük ölümdür. Onu da ben doðmadan tatmýþým zaten. Daha ne verebilirsin ki? Boþ versene hayat sen beni boþ ver.. verebileceðin tüm kötülükleri ver ama boþ ver.. o mutluluk dediðin olgunun yanýndan bile geçirme beni… býrak ben yalnýzlýðýmla ve aldýðým nefesle mutlu olayým sen farkýna varmasan da bana sunduðun en güzel hediye bu.. ve hayat tüm kötülükleri sun bana ve bir gram kötülük kalmasýn yaþayan diðer insanlara ve hayat ne yaparsan yapta boþ ver sen beni….. boþ versene be hayat…

www.hamzaekiz.com