Nasýl desem yahu, inan ki; anýna hiç gerek olmadan, evet ansýzýn be yahu gözlerimle gördüm ! Mapus memed hayalini
alabacak at etti yaþýnýn bütün elli yýlýný da apar topar bindirdi apansýz. Sonra o hayali atý alelacele cýgarasýnýn dumanýyla
gemledi, eðerledi, sonra bir anda dehledi, yalaným varsa aha þu mübarek tayýna kör bakayým, yalaným yok, þu kodesten
çýkamayým ki yahu ! Gözyaþýnýn süzülüþü þakaðýnýn kýrýnda yol olanda, memed; umudunu yüreðinin içindeki acýlardan
ziftlenmiþ kaný ile demledi ve dudaðýndaki ýslýðý bir yol havasý, "yol ver daðlar ben sýlama gideyim" diye bir türkü iþte o an, umudu bir cenindi daha.
Ama özlemi kan ter içinde kalmýþtý memedin. Ve memed'i ýþýnladý ol yuvasýnýn oturma odasýna atýverdi ansýzýn.
O an da da ilk defa iþe karýþtý bir an ansýzýn o an ranzanýn aklý þaþkýn, koðuþta mapuslarýn sayým saatiydi. Koðuþ dört duvarýnýn da ciðerine cýgara dumanlarýný çekerken, pala gardiyan býyýklarýný burmak için elini yüzüne attý; ve baktý ki iki örken tutamý o pos býyýllarý
yerinde yoklar... An þaþýrdý, ama; gardiyan daha da þaþýrdý. Çocuklarýn sevinç çýðlýklarý birleþti, el ele tutuþtular, sayým
yerinde oldular memed... Gardiyan gözlerini oðuþturdu. Memed kýdemli mapus ya "otuzbeþ, sondur" derdi ayný tondan bir
sesle... Memed hem mapus damýndaki koðuþ yerinde, hem de evinde... Yahu bu nasýl iþ. Memed tarlada ýrgat, memed fabrikada iþçi, memed cephede asker, memed asgari ücrete köle, memed mucizeler yaratan babalarýn babasý, memed
ekmeðin, suyun, topraðýn, acýnýn, tatlýnýn, gamýn ve sevincin tuzu, memed, dünyanýn bir kötü yana yatýþýný engelleyen ilahi
bir mesnet ve bir küçük lokmaya herkese yetecek kadar þükreyleyen bir memed iþte... Dünyayý dolaþ geri gel ayný memedin
benzerini bulamazsýn. Belki yüzü gözü biraz benzeyeni olur, ama; kaderinin muadili asla bulunmaz. Böyle bir baba memed
iþte... Sonra bu memed gözeden çýkan su gibi saf. Dedesi memed, babasý memed, kendisi memed, ama baþka bir adý düþünemeden hep ayný adý yazdýrmýþlar kafa kaðýtlarýna, hatta kabirlerine kadar... Ruhlarý bile patlayacak olmuþ kahýrdan
ama yine de "beterin de beteri var aðam, þükür halýmýza, bize kilim yeter ne diye göz dikelim aðam atlas halýnýza" demiþ de
cahaletin gölgesinin bile altýndan çýkamamýþlar böyle kaç kuþak... Oysa yaradan ne denizin, ne okyanusun, ne de topraðýn
kulundan her hangi birine tapusunu vermemiþ ki. Toprak kim ne kadar tohum eker ise karþýlýðýnda vereceði hasatý kuldan ku-
la iltimas etmeden karþýlýk verir, memed bunu da biliyor ya neyse... Derebeyler aparmýþ memedin alabacak atýný arkalarýna
katmýþlar dereyi, beyi, o diyar senin, bu diyar benim, ama malý-mülkü yetmez tekmil efradýyla beraber. Memed yine maraba
memed, çocuðu, torunu yine babasýnýn kopyasý memed. Aða yine aða, düzen yine derebeylik. Kýlýk insanýn iç dünyasýnýn
aynasý deðil ya, beden etten-kemikten ama, kafanýn içinde ya þeytanýn eyleminin sonucundaki galibiyetin semeresi olan bir
haksýzlýk kazancý var, üreten memed ama, cebe indiren ya aða, ya bey... Topraðýn isyaný nasýl olsun, insanýn, o akýllý yaratý-
ðýn gýký çýkmýyorken ? Memed iþte böyle asýrlardýr sakalýný kaþýya kaþýya, papucu yýrtýk, lokmasý yarým, hanesi tapusuz garip
bir memed olarak, memed gelmiþ, memed gideceðine inanmýþ çaresiz. Memedin yüreðinde aslýnda zincirli bir aslan yatarmýþ
ama, memed hakkýn kuluyuz, hakkýmýzý yiyenden yine hak sorsun ahvali akibetimizi der, hep o aslanýn zincirini çözmekten
yana bir düþünceye asla yönelmezmiþ. Sayýsýz zaman geçmiþ ve memedin aklýnda duran zincirli aslanlar çoðaldýkça çoðalmýþ
ama, memed, kendini "uyma þeytana" diye telkinle teselli etmiþ... Ve sonunda hiç ummadýðý bir an ekmeðine göz koyanlarýn
kendisi gibi sýradan kullar olduðunu içinden mýrýldanýrken, aklýndaki zincirli aslanlarýn yýðýldýðý o öfke yanardaðý patlamýþ
apansýz... Memed, bugün ekmeðine göz koyanlarýn yarýn namusuna, bütün vatanýna da ihanet edebileceðini düþünerek
aslanlarý zincirlerinden çözmüþ... Ve bütün öfke yanardaðlarý patlamaya baþlamýþ apansýz... Memedin aklýndaki yanardaðlar
ne kadardýr ki, hangi ekmek hýrsýzýný yer yüzünden silmeye yetsin... Memedin aklýndaki aslanlar þimdi zincirlerinden çözülmüþ
ve topraðýn üzerindeki her türlü zulüme saldýrmaya, onu kökten yok etmeye ve insan gibi yaþamaya, insan gibi paylaþmaya
insan gibi ölmeye yeminli birer nefer o aslanlar... Bakmayýn memed mapus damýnda, memed, haksýzlýðý, hýrsýzlýðý söylüyor da
mapuslara giriyor... Adalet memedin omuzlarýnda yükselecek, zorbalýk, çýkarcýlýk memedin kitabýndan çýkmadý, onun kitabý
insanýn beynindeki þeytaný kovalayan aslanlarýn pençeleriyle yazýlmýþ asýrlarýn eserleriyle dopdolu uçsuz bucaksýz bir kütüpha-
nedir... Zulüm bir gün bunca aslanýn yalnýzca kükremesine bile dayanamaz kaçar, hele ki ille de pençesine düþmek için inat ederse; vay haline vay... Memedim haksýzlýk, adaletsizlik sürdük çe aklýndaki aslanlara þunu öðret : dýþarýda olmak özgürlük olmadýkça neye yarar, aslan kafese konulmuþ sa zaten aslan deðildir... Hakkýn için öl, ama asla zincire vurulma,
yoksa dünya zaten özgürlük olmadýk ça zaten bütünüyle koskocaman bir hapishanedir... Memed, kafandaki aslanlara zalimi, mazlumu iyi anlat ki, pençelerini ne için atacaklarýný bundan sonrakiler kesin olarak öðrensinler... Zulüm yalnýz kalabilir ama, mazlumlar her zaman kalabalýktýr, geçtikleri yerlerde silinemeyecek olan izlerini býrakýrlar...

02.02.2011 Taþkýþla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazýð