Çok fazla benciliz ve bu dünyadaki odak noktasını kendimiz sanıyoruz... Niye? Yaşamı sadece kendi gözlerimizden görüyor, sorguluyor, diğerlerini ise salt figüran sanıyoruz.
Tabi ki sadece figüran tadında hayatı yaşayıp, etliye sütlüye bulaşmayan ve kendi kabuğunda mutlu olan insanlar da var. Fakat unuttuğumuz bir şey var ki o da bu çark tamamen onların her gün yapmaları gerekenleri yaptıkları için dönüyor.
Halbuki onlar bir rest çekse kaos kaçınılmaz olur... Düşün iş servis şoförleri grev yapsın... Metro, metrobüs çalışmasın... Öğretmen okula, doktor hastaneye, elektrik firmasında çalışan ise sistemleri yakıp istifa etsin... Sonra?
Aslında yazarken çok sağlam bir kitap ya da film konusu olabilecek yerlere doğru geldiğimi fark ettiğim için burada bu potansiyeli kesiyor ve uzatmadan vurgulamak istediğim yere geliyorum.
Asla kendini ölümsüz sanma, bir pıhtıya bakar… Asla kendini kısıtlanmış sanma, bir uçak biletine bakar… Asla kendini bir yerlerde ‘’en’’ sanma, önce isyana, sonra kovulmaya, en sonunda da firavun gibi çöküşe bakar… Bu yüzden asla küçük detaylara takılıp debelenme…
Her faninin tükettiği ve asla koruyamadığı şeye hala sahipsin… O da zaman işte… Her günü anlamlı kılmaya, planlamaya ve daha iyisi gelene kadar mücadele etmeye devam et... Dedi dersin. (Bunların sonunda da Allah’ım hep haklı çıkıyorum da deme, hep haklı da çıkmayabilirsin. )
