Yani kalın duvarların orta yerinde,
Görüş beklemek değil de hani,
Seni, seninle yaşayabilmek.
El ele
Göz göze,
Yürek yüreğe,
Kaybolup gitmek değil ama
Bir tuz dağı gibi,
Bağlanabilmek hayata.
Gökyüzüne pürüzsüz bakabilmek.
Bir güvercin kanadında beklemek değil seni,
Puslu bir şubat akşamı çekilirken yaşamımdan,
Bir leylak kokusu bende;
Sevin(sem) mi,
Ağla(sam) mı?
Kendime koşuyorum soluksuz,
İplere asılan umut
larımızdı,
söyle bana küçüğüm,
Hangi rüzgar öğretir bize yalnızlığı,
Hangi liman alır bizi artık sığınağına.
KİTAP İZLERİ
Esir Şehrin İnsanları
Kemal Tahir
Kemal Tahir’in İşgal İstanbul’unda Parçalanan Bir Ruhun Portresi Bir imparatorluk çökerken geride kalanların ruhunda açılan yaraları, bir ulusun en karanlık anlarında kendi kimliğini nasıl aradığını
İncelemeyi Oku
