Otuzbir yıl önce bugün, hayatımın en önemli kararına imza attım.Onsekiz yaşımı henüz doldurmamıştım bile. Utangaç, ürkek, korkak bir şekilde ve adına sevgi deyip diyemeyeceğime karar veremediğim duygular arasında, bir erkeğin hayatına karıştım.
Coşkun akan iki dereyiz biz. Sularımızı aynı yatakta akıttık yıllarca. Bazen, yağan yağmurlarla çoğaldı sularımız, debimiz yükseldi. Bazen de kurak geçen mevsimler nedeniyle eksildik, sularımızın bir kısmını kurak topraklarda bıraktık.
Zaman zaman bazı engeller çıktı önümüze.Güç alıp birbirimizden, aşmaya çalıştık engelleri. Kimi zaman da inişlere düştü yolumuz. Hızlandık, köpürdük, türküler söyleyerek coştuk yatağımızda.Ta ki düz bir ovaya yolumuz düşene dek.
Devam ediyoruz akmaya; kâh düz ovada durulmaya, kâh inişlerde coşmaya. Zaman zaman yorgunluk hissetsek de ve yine zaman zaman sularımızı yabancı maddeler kirletse de.
Tek korkum, iki derenin birleşmesiyle oluşan bu mütevazi ırmağın bir gün, bir kolunun kuruması. Geride kalanın tek başına akacak olması. Önüne çıkacak engelleri aşmada zorlanacak olması.
Önce ben kurusam, eksilen ırmağım beni arayacak. Akmakta zorlanacak. Belki yatağına başka bir dere karışacak.......Önce o kurusa, ben eksileceğim. Ne kadar süreceğini bilmediğim yolculuğuma onsuz nasıl devam edeceğim? Kirlerimi bir başıma nasıl temizleyeceğim? ....Biliyorum ki biz, ayrı yataklarda akamayız.Tek başımıza, önümüze çıkan engelleri aşamayız.
Birlikte aktığımız ve otuz bir yıl süren yolculuğumuz ne güzeldi! Her gece birlikte daldık uyukuya, her sabah birlikte merhaba dedik hayata.
Ah keşke, iki dere aynı anda kurusa. Kaçınılmaz sonu, aynı anda yaşasa. O suyu bol ırmak, bir kolunun kurumasıyla eksilmese. Geride kalan, gideni özlemese.
Biz bir ırmağız.....O ırmağın bir koluyum ben. Yatağıma karışan derenin varlığıyla mutluyum ben......Onsuz akamam, çalkalanamam, sularımı uzak ovalara taşıyamam ben.
- Otuz bir yıldır devam eden mutlu bir evliliğin anısına.-
17 / Haziran / 2004
