Anın Aşkı
Ellerim ne de kocaman
biliyorum
ve de ayaklarım
tıpkı bir devin inceliğinde
bana göre
ama
devasa işte
adı üstünde...
Sevdiğim kadınsa
incecik ve
güzel
tıpkı bir bahar yeli gibi...
Oysa ben
hoyrat
kocaman bir rüzgar
ben;
ara sıra
ölüsünü bile kaldıran
insanlığın...
sevdiğim kadın
ne kadar güzelse
ben o kadar çirkinim
yani
dev ayaklarımla
eziyorum çiçeklerini
özenle hazırlanmış
sevda bahçelerinin
Peki(yi) ama sen?
küçük kadın
arasıra bu devin
parmaklarını tutan
okşayan?...
Bu akan korkunç seli
minik
ırmaklara ayıran?
ve o ırmaklarla
sulayan
sakince kurduğu tarlaları
habersiz
kıyılarında
bilinçaltımın
Ve sonra
hasat edip
tatlı reçeller kuran
bu yabani devin
tarlalasındaki
acı meyvelerden...
Ardından
usulca
parmaklarını daldırıp
kahvaltılarında
şen kahkahalar
atan
bu devin
kalbinde...
Olmuyor...
tıpkı sinsi bir
alışkanlıktan
kurtulamamak gibi
ne kadar acıya
ne kadar siyaha
boyasam da
tarlaları
hep kırmızı bir meyve
buluyorsun
geçmişimden...
Sonra
o meyvelerden
tatlı hikayeler
sunuyorsun
hayalimdeki
gelecek
ihtimallerine...
Bu dev...
bu küçük kadın...
biliyorum;
sadece küçük bir nokta
belki bir
ansiklopedisinde
insanlığın...
Ve
anlatamadığım
saklı bir acıdan dolayı
öylesine...
gömülmek istiyorum
seninle
herhangi bir
sayfasına
anıların...
Ama hep
gülümsüyorsun
parmaklarına
dokunurken
bu devin;
benim
Ve
arsız bir
katliamında buluyorum
kendimi
altımda
ölüleri
fırtınanın...
sense
hiç bıkmadan
kuruyorsun
yeniden
su yollarını
tarlaların
ve ekiyorsun
tohumları
o
kırmızı
tek
meyve
için...
-L-
(16.05.2012-Barselona)
