Ahval / yangın kara/lama/sı
bu kentin tam ortasına
dönüşü mümkün olmayan veda çiziyorum gözlerinden.
kaç gece donakaldım meydan meydan bir bilsen,
bir bilsen kaidesiz büst ahvalimi
tutardın ellerimden..
tutsaydın.. ellerinden baharlar da derlerdim.
yaralı eylüller sırtlamış bir ağustos hüznüyüm..
nemli akşamlar basıyor Akdeniz’i,
bir sonbahar yüklenmiş Akdeniz, kan ter içinde,
ne farkında mağlubiyetin ne de umurunda yengisi..
sırtım başım dağılmış bir Akdeniz,
parçalanmış ve bozuk, ekmek parası üstüyüm,
efil efil esiyorum dinle beni
Çukurova’nın bilmem neresinde usul bir ırgat türküsüyüm.
sen yoksan içide dışıda bir şehirlerin
ırmakların, dağların, tepelerin
rakımları, debileri, renkleri hep aynı..
ha Kızılırmak.. ha Asi.. ha Fırat,
ha içine gömülen Erciyes,
ha heybeti esrarlı Ağrı,
ve hiç kimsesizleri kucaklar akşamları, bütün şehir meydanları
delileri ve çöpleri karıştıranları kolumu kanadımı kırar gibi taşlar orospu çocukları!
raylar üzerinde trenler altında çocuklarla beraber büyür intiharlar
sonra bütün hikayeyi kalabalıklaştırır garların rüzgarları.
hala bebeklerin gözüne kaçan tütsüyüm!..
saçlarından başlıyorum kendimi yakmaya,
bir yangına döndükçe bahar gibi kokuyorum.
meydanı meydan dağı dağ,
garları ve rüzgarları adam akıllı oluncaya kadar kentler,
yani baharlarında aşklar yetişinceye dek
yanacağım ve büyüyecek küskünlüğüm!