Cümlesidir ki
her kaldırım
İçimde bir “dölleyici söz” gibi.
Parkelerin korumasızlığına inat
salar eteklerini yağmur,
Dolmabahçeden aşağıya.
Sokakta yatan
küfrün bini bir para .
Parke giymiş kaldırımlarında
üşür çocuklar...
Kendini kaldıramaz ki
çocukları kandırsın
kaldırımlar.
Baştan ölü doğar çocuklar
ki
şizofren aşklar yaşar
bu şehir.
Meddücezir tenlerde.
Sesim olur bazıları da
ben yerine açar kollarını
damla yakalamaca oynar
tüm çocuklarla kör şehir sabahlarına.
Kim görür;
kim duyar?
Her şey sözlüdür de,
sevgi
Sizdir tüm sesler;
sarıp sarmalayan
yaşlanmış yağmur dışında.
Açık ağızlar Tanrıyı yakalar.
Tanımadığımız kahramanlar
karışır oyuna .
Renkli filimden fırlamamış
renksiz kahramanlar açar kollarını.
Tanrı bir bal sürer ağızlara ıslakça !
Şizofrendir bahçe dolanmaları
gözü kapalı
ve
kör çirkinliklere.
Sokak çocuklarının gönlünü okşar
görünmez bir el
ki
ıslaktır gözüm
içinde...
Kaldırımla
asfalt sevişmesi midir
Sokak çocukları?
Kimsiniz Annesi;
Kimsiniz Babası?
Kim yaptı sokak çocuklarını?
Kör gözler.
Kör gözler.
Sağır bakışlar
Kör gözler…
Tanrı yağdı yine.
Piç doğurmuş hepimizi
bu şehrin fahişe aşkları.
Oysa ben
ben en çok mavide sevdim
seni...
