Bazen aynanın karısında o kadar garip bir duyguya kapılıyorum ki önceki garip düşüncemle bütünleşiyor sayısını bilmediğin son düşüncem...
Ayna bize geçmişi gösteriyor hayat denilen kavrama sıkışmış bir oyuncunun geçmişten yansımasını...
Yüzümdeki yara izi duygusal yoğunlukla geçirdiğim anılarımın mimiklerime etkisi ve yüzümdeki vurguları kadar dikkatimi çekmiyor vücudum baştan aşağı süzüyorum kendimi süzmek zorunda hissediyorum bütünsel olabilmek için birşeyleri kaçırmamak için...
Herkes vücuda önem veriyor biliyorum aralarına sızmış bir kaç farklı insan dışında et parçalarını arıyorlar birbirleriyle etkileşime giriyorlar düşünce bazında sokakta bunları düşünürken yanımdan geçen kızın bu sabahını nasıl geçirdiğini düşlüyorum belki annesi elindeki kitapları unuttuğu için onu uyarmıştır veya babası onun üniversite taksidini yatırmamıştır hayata karşı attığı sert bakışlar bu yüzdendir belki de...
Kalp aslında değeri yok çürüyüp gidecek o da diğer bedensel şeyler gibi parçalanıp toprağa karışacak belki bir mantar olacak veya bir kedinin üzerine pineklediği yuvanın tabanı...
Üzülüyorum anlaşılamamaktan yana şu bana verilen belirsiz ve kısa sürede anlatamamaktan yana üzülüyorum çünkü insanları her ne olursa olsun seviyorum üzülüyorum çünkü anlayabildiklerimi anlatamıyorum...
Şimdi birkaç saniye önceki yansımamı görüyorum biraz kırık buruk içi geçmişi algılamak hoşuma gidiyor onu yakalamıyasamda bir daha getiremesem de dertleşebiliyorum...
