]
Kadınlar penceremden kaçardı
sen bana bakardın.
saçlarından dökülürdü yeryüzüne başka yaşamlar
sen
uzaklara dalardın, utanırdın.
Kimliksiz kimselere bırakırlardı seni
ellerinden bana kan sızardı
kan dudaklarımdan sana akardı.
Utanırdın,
öpmezdin
belki,
yalnız ölecek kelebekler gibi ürkek kaçardın
kan dudaklarımdan sana akardı.
Uzanırdım sensizliklere
kaçak bakışlar başlardı gözlerde
sarhoş cümleler ağzımda
ben en çok sen bilmiyorsun diye içerdim
içkilerde kendimi sanata vurup
sanatın utanmazlığına satardım kendimi
en çok senden yana olurdum
kelimelerimi kıstırıp, bir olur olmazda
ölmüşlerine söverdim
idam verenlerin
belalar okurdum korkarak
kokumdan korkaklağım aşikar
ben sana aşıkar
satmışım anasını hayatın
tüm cilvelerine kanmışım kadınların ama
en çok sana yanmışım
yanık kokuları içinde
çocukluğuma öykünmüşüm.
Çocukluğuna dönmüşüm,
ellerinde yaralı karanfiller.
Sen erişilmezimsin.
Saklanmadan haykırdığım
en olası olasılıksızllığımsın
sen nesin
nerdesin.
Usanmış çocukların gözlerinden doğdum yeniden
saksılarda sakladım kirpiklerini
büyüttüm
koca bir ümit yaptım kendime
büyüttüm
ellere verdim çaresiz.
Bir ölüm gibi geldi şehirler bana
bir ölüm gibi soğuk ve karanlık
ve bir ölüm
tahtaların ardında, altında belki
ürperen solucanlar misali
didik didik ederler bedenimi
ve bir ölüm
senden bana, yana yakıla sızan bir sızı.
