Bu gün en çok ben öldüm
Görmediniz…
Kan çiçekleri açtı gözlerimde
Beton dökülmüş yüreğinize
Feryadım en suskun haliyle
Yanınızdan geçiyordu
Duymadınız
Ellerim titriyordu,korkuyordum yalnızlığımdan
En çok sen yoktun,en çok ben öldüm
Bilmediniz…
Tüm kiliseler suskun,
Ve minareler ufkunda arıyor İstanbul un
Şarap evleri boşalmış,
Kitapçılar tüm kelimelerini yitirmiş
Bir tramvay kıvrılmış sokağa sessizce
Yıların yorgunu kaldırımların ötesinde
Arka sokaklar gibi yalnızım
Yangın yerinden arta kalan
Ne olduğu belirsiz bir parçayım artık
En çok benim öldüğüm
Senin en çok bildiğin
Ama söylemediğin bir dizede
Unutulmuşum…
Kabuk bağlamasın diye yaralarım
Hep aynı,hep aynı ,hep aynı şarkısın dilimde
Hep aynı susuzluksun bu kahrolası yürekte
Işıltısını yitirdi gözlerim
Satılığa çıkardım ağlamayı
Kirli,serseri,acımasız
Ustura keskini Bey oğluyum
Diş biledim hayaline
Kanattım geceden kalan tüm güzelliğini
Ve bu günün aydınlığına serdim saçlarını
En çok ben öldüm,duymadınız
En çok Beyoğlu ağladı ardım sıra…
Görmediniz…
KİTAP İZLERİ
Cumhuriyet'in İlk Yüzyılı
İlber Ortaylı
Cumhuriyet'in Mirası ve Geleceği Üzerine Bir Sohbet Milletlerin kurucu yüzyıllarıyla hesaplaşması, kopuş ve devamlılık arasındaki o hassas dengeyi sorgulaması, tarih yazımının en çetrefilli alanlarından biridir.
İncelemeyi Oku
