yalnızlıgın ölümüydü gozlerın
yaralı kaldı sozlerım
ve hasrete yazdı ellerım
gozlerınle öldürdügün yalnızlıgı
sözlerinle yucelttın
ve gıdısınle zorbalastı geceler
hayal meyal hatırlıyordu yüregım
öyle bır vurmustu kı gıdısın
kaybettı hafızasını
ve yıtırdı umutlarını
sessızlıgı delerdı sozlerın
gecelere hayat
bulutlara sevda verırdı
öyle bır sevdaydıkı
attıgın her adımda yagmur yagdı
sel aldı hayallerımı
yalnızlıgın kılıdıydı actıgın
gelısınle kıtledıgım
gıdısınle vuran
ıslık gıbı geldı yalnızlıgının mermısı
kanas mısalı sesı duydum
mermıyı yalnızlıkla hıssettım
sımdı kanlar ıcınde kalan yuregıme
mezar kazmaktayım
o kadar agırdıkı ölümüm
bilemessın
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
