İkindi vaktiydi,
Bank dahi kimsesizdi,
Çimenler sessizdi,
Yapraklar çaresizdi,
Tutunduğu dalı,
Bırakmak zorundaydı,
Çaresizlik, biganeydi,
Metanete sarılacaktı,
Toprak, işte has anayla,
Nihayet buluşacaktı,
Ona hasretle yeniden,
Kavuşacak, kaybolacaktı.
Bir kız yaklaşıyordu,
Gözleri çok güzeldi,
Kaşları sanki hilaldi,
Saçı omzundan sarkmıştı,
Meltem hiç boş durmuyordu,
Siyah saçları hemen okşuyordu.
Kız dalgındı, adımları amaçsızdı,
Yürümesi mecalsiz, kol kanatsızdı,
Hülyası kararmıştı, asla uçamazdı.
Kızın hali karşısında içim parçalandı.
O an, onun her müşkülüne koşardım,
Korkmasından korktum, kenara çekildim,
Seyrediyordum, her derdiyle yaşıyordum.
Çok mahzundu, masumdu, çokta alımlıydı,
Çaresizdi, derinliğinde, sessizliğe gömülmüştü.
