Biz böyle değildik gülüm...
Şafaklarımızı hasret rengine boyadılar. İncitmekten korktuğumuz goncaları soldurup, yerine hicran tohumları bıraktılar. Umutlar çağlardı içimizde, özlem setleri örüp ömrümüze, hayallerimizi, ümitlerimizi unutturdular...
Biz böyle değildik gülüm...
Aşinaydı tebessümlere dudaklarımız. Gözlerimizden yükselirdi kahkahalarımız. Kuş kanatlarında süzülürdük sevda ovalarına, çocuklar gibi şen, kelebekler kadar masum. Gönül semalarında uçmaktı özlemimiz. Sevgiyi bilmeyen, bî-amân kalpler, kanatlarımızı kırdılar...
Biz böyle değildik gülüm...
Aşkı görürdük, gönül aynalarımızda. Söndürüp içimizdeki umut kandillerini, aynamızı puslandırdılar. Rüyalar görürdük, bir zamanlar. Umuda dair, yarına dair, vuslata dair. Nâ-ehl diller, düşlerimizi şerre yordular...
Biz böyle değildik gülüm...
Makamı sevgi, güftesi umut olan, en içli şarkılar vardı dilimizde. Nevh ile öterdi güvercinler gönül bahçemizde.. Ne çare ki, dinlemekten imtinâ edip, o güzelim nağmeleri susturdular...
Biz böyle değildik gülüm...
Yeminlerimizi boynu bükük koydular. Sevgi fidelerimize, şebnemlerin yağmasını yasaklayıp, vahalarda kuruttular.. Nabzımızda atan, yarın hevesini, prangalara vurdular. Ömrümüzün baharını hazana çevirip, bizi hüzne alıştırdılar.
Kandırıldık gülüm!.. "Alınyazısı" diye, "kader" diye, büyümeyen yüreğimizi aldattılar.
Biz böyle değildik gülüm...
