Kelimelerin yetmediği hani herkesin birbirinin yüzüne bakıp da acı acı gülümsediği anlarda ki günlerden bir tanesi bugün… Kimi sonsuza kadar kaybettiğimi bilmeden , içimde ağıtlar yakarken bedenimde ki her irkilişin nedenini, hiçbir nedene bağlamaksızın yürüyüp geçip gitmek ve bu şehri arkamdan çıkarken yakmak istiyorum…yanıp benden , benim yaşanmışlıklarımı çalamasın diye…
Bu şehrin her köşesi düz…Kımıldamak imkansız ….Güneşin doğuşunu bilmediğim, yokluğunu sadece içime bir nefes kadar çekebildiğim bu şehirde feryat etsem ne zaman duyarsın kim bilir…Seni kanımda ki her hücre ile özlerken , sen bu hücrelerimin ne kadarının farkındasın bu düz şehirde….
Ne çabuk geçiyor günler diye bazen buna bile isyan ediyorum, sensiz nefes almaktan hoşlanmadığım için…İçimde sana dair , senin yollarına söylenen ve bekletilen onca çok şey varken..Bir gün bütün bunların bana bu şehrin oynadığı bir oyunun parçası olduğunu benimseyeceğim biliyor musun.İçimde ki bu umutsuzluğu belki de her damlasıyla yırtıp şu koca ama küçük benliğimden atabilirsem bu oyunu kendimle bir o kadar barışık oynayabileceğim…Tabii sen yine benden uzakta benim ne bu oyunu oynadığımın farkına varacaksın , ne de senin şerefine yakmak istediğim ama hiçbir zaman başaramayacağım bu şehrin sadece birkaç kağıdını yaktığımı…
Hayat küçük bir bahçeydi senden önce şimdi kendin bile inanamazsın ne kadar büyüdüğüne…
