]
Zamanın neresindeyim..bu telaş bu çırpınmalar aldığım her solukta benimle beraber olacak bırakmayacak beni…hayat ne zorsun…hayat ne acımasızsın….beni benden çalıyor kendime bile tanıtmıyorsun bazen..üşüyorum soğuğundan,sen nerden bileceksin ki…sen zaten yalnız kalmış hep bizim elimizdekine uzanan değil misin…bizi deli gibi koşuşturtan sonra da bir rüzgarınla dağıtan değil misin…
Umut mu diyorsun…Neye umut bağlıyacağını şaşırmış bunca insanın içinde benim umudumun olması sence biraz zor değil mi…Kimilerimiz yağmur yağsa da şöyle bu sene kapattığım balkonumdan boğaz manzarasını seyredeyim derken kimilerimiz evinin tavanından akan sular için zaten pekte yemek pişirmek için kullanmadığı tencereleri sıralıyor bir göz odasına…ağlıyor içi hem de kan…Bu mu şimdi adil hayat dedikleri…Bu mu şimdi adalet; bir annenin çocuğunun elinden çeke çeke götürürken akıttığı göz yaşlarının aslında içinde kanayan bir yaranın neden olması…Alamadığı üç kuruşluk simit için ağlattığı yavrusunu sirkeleyip bak oğlum bu sağlığa zararlı diye yalan söylemesi.
Şimdi sen kalkmış bana bu hayatın güzelliklerinden mi bahsediyorsun…Söylesene benim gibi kaç anne , kaç baba var şu yaşanılması zor olan şehirde…içinde kan akan ama dışa vuramayıp duyguları kangren olan…
Hayat bak bana …belki on sene önce hayata yeni başlayan bir kadın değilim ama senden güçlüyüm…Zamanın neresinde olduğumu bilmesemde içimde ki seslere yenik düşmeyecek kadar ayaktayım
Çaresiz insanlar için kan ağlasada kalbim Tanrıma şükredecek kadar güçlüyüm bilmiş ol….
] ] ]
