DÜNYALARIMIZ
Dünyalarımız on kelime kadardı önceleri
Birkaç monoton eylemden sonra akışına bırakırdık yaşamı
Felsefeler yapar, düşünürdük varolmalar üstüne...
Ateşler kırmızı, denizler çivit mavisiydi,
Paranın para zamanında veriyorduk başlık parasını
Koca dayağı o vakit peyda oldu işte
Değil mi ki, alın teriyle kazanıyor herkes, hayat arkadaşını....
Utanmalar bir çift söz içindi;
Daha o zamanlar dört artı dokuzu kullanamıyorduk
Dört kolaydı da, dokuz biraz zorluyordu
Kekeme kalmışlığımızı...
Gün aydınlıktı, apaktı o zamanlar
Geceler bu kadar siyah olmamıştı hiç...
Bir buğulu camdan bakmıyorduk hayata,
Aklımız eriyordu olan bitene....
Kaldırım taşına oturur, söyleşirdik havadan-sudan
Hazır su demişken şimdi hatırladım
Bir de su verirdik kan-ter içinde top oynayanlara...
Artık tüm hevesler tükendi içimizde, yeniye dair...
Öyle ya bildik-bileli, korkutmuştur her yenilik bizi;
Alıp götürme hissi verir eski günlerimizi...
Epey vakit geçmişti ki, farkına vardık;
Eskiye dönüş umutlarımız kalmıştı elimizde yalnız...
Lakin, aylar, yıllar, mevsimler geçti, eskiler üstünden
Başka bir toprağın çamuru kapladı hayatı,
Ansızın başlayıp-biten, bir yağmur gürültüsünden....
