Günler
Çok hızlı geçiyordu
Hazan, sessizce
Ve nezaketle
Kapımızı aralamıştı
Öyle ya
Her mevsimin
Bir hazırlığı olmalıydı
Bizlerde
Gücümüz nispetinde
Hiç olmasa kabilinden
Bir gayretin içindeydik
Gönül
Bahçemizin
Nadide çiçekleri
Her şeyden habersizlerdi
Kendi
Hallerin de
Bir dünyaları vardı
Sadeydi
Oldukça samimiydi
Sevgi doluydu
Masumdu
Mahzundu ama çok hoştu
Onlar bir âlem
Muhakkak ki bir gelecekti
Neşemizdi, gururumuzdu
Onlar
Canımızdı
Çocuklarımızdı
On bir civarıydı.
Bir çocuğun feryadı
O kadar acı duyuldu ki
Herkes
Dikkate durdu
Refikam
Apar topar koştu
Kapıyı
Açık bıraktı
Ana yüreğiydi
Dayanamazdı
Ben
Gazete okuyordum
Feryadın geldiği
Yöne doğru koyuldum
Kulak kabarttım
Kızımın
Uzaktan telaş içinde
Geldiğini
Hemen fark ettim
Yanında
Kardeşi İbrahim vardı
Anladım ki çocuk
Parkından geliyorlardı
Ancak
Çok mahzun,
Görünüyorlardı.
Hanım
O an hadsiz
Bir telaş yaşıyordu.
Etrafına bakınıyordu
Biliyorum ki içi yanıyordu
Hemen
Pencereyi açarak
Hayrola nedir
Bu telaş deyince
Hanım
İbrahim
Kan revan içinde
Demesin mi
Dışarıya fırladım
Ve o an manzarayı
Hemen anlamıştım
Kızım Betül
Pek çok mahzundu
Şaşkın ve çaresizdi
Çok üzgündü
Melülce bakıyordu
Sanki bir suçluydu
İçi kan ağlıyor yutkunuyordu
Ne olduğunu
Anlatmaya zorlanıyordu
İbrahim
İkiz kardeşinin
On beş dakika kıdemsizidir
Oldukça sakindi
Fedakârdı
Yüreğini sevgi koruyordu
Hemen
Orada acilen
İlk müdahaleyi yaptık
Pansuman
Yaparken fark ettik ki
Yara çok derindi
Annesi
Betül’e kızıyordu
Hemen kızıma sarıldım.
Hanıma ikazla yapma dedim
Kızım
Sakın sen korkma
Diyerek annesini ikaz ettim
Betül’ün
Bir suçu yoktu
Salıncakta sallanan İbrahim
Yerinde duramayınca
Salıncak
Üst çenesine çarpmış
Burun ve dudak yaralanmıştı
Derhal
Hastaneye yetiştirdik
Dikiş atılmalıymış
Altı dikiş atılmasına
Üzülerek tanık olduk
İbrahim
Hala şaşkındı
Gözyaşları acısına
Refakat ediyordu
Bizlerde
Şükrediyorduk
Daha büyük acıları bilerek
