Eksik Kalmış Bir Şey...

Öyle bir hayat hikayesi anlattın ki bana yaşamsal fonksiyonlarımızın gereksiz olduğunu düşündüm bir an, acının ne kadar da yakıştığını öğrettin vatanperver olmanın kucağında. "Atam izindeyiz" demenin ağızlarda değil Sınır karakollarında verilen kayıpların çizgisinde anlattın, anlatılması gereken en iyi şekilde

yazı resim

İnanır mısın bu yazıya başlarken çok zorlandım. Yan yana getirilebilecek kelimelerin bir anlam kazanmasında ki güçlük, onun ışığında yitip giden zamanların

manasız kartezyen çarpımı, sonucu sonsuza bağlanan bir doğru geometrililiği. Hepsi karmaşa arasında safsata. Anlatmak istedim, anlatamadığımı düşündüğüm tüm sıralı, sırasız kurulucak cümlelerde. Sırasını beklerken kimsesiz gecelerimin kuyutuluğunda, yazmak ve anlayabilmek istedim seni Kendimce en iyi yapabildiğim araç, gereci kullanarak yani yazarak. Aktarmak, "Kimse beni anlayamaz" ünlem kokulu cümlene cevap vermek, aralıklı, aralıksız "yanındayız" imalı bir gönderme, gönderebilmek istedim. Yapamadıklarıma inat sonra açılımlar ülkesi olan ülkemizin sessiz çığlığında kaybolduğunu hissettiğim her dakikayı, saniyeyi senin nezninde kaybettiklerine bağladım. Ağladım İçli içli olmasada senin gibi, hüngür hüngür çıkamasada, ağladım. Hüzünlü aralık akşamlarını anımsadım adeta,

biten bir aşkın tazeliğinde yağmaladım kendimi sanki, Umutsuzluğun umut çıkarlığında hissettim mülteci deniz yolculuğumda. Hayallerime sarıldım, hayallerimde

kırıldım, kopamadığım çocukluğum hatıralarında kopukluklar yaşadım. Öyle bir hayat hikayesi anlattın ki bana yaşamsal fonksiyonlarımızın gereksiz olduğunu düşündüm bir an, acının ne kadar da yakıştığını öğrettin vatanperver olmanın kucağında. "Atam izindeyiz" demenin ağızlarda değil Sınır karakollarında verilen kayıpların çizgisinde anlattın, anlatılması gereken en iyi şekilde. Aslolan, hep beraber yaşamanın, ayrımcılığın olmadığı bir haritanın doğrultusunda bir ağaç gölgesinde tatlı bir uykunun getirdiği hazzın yaşanmasıydı sadece, Sadece buydu evet. Kardeşce yaşabilmenin kardeşliği. Keşke elimdem, kalemimden, serzenişimden birşeyler gelse Sihirli değnek olsam olamamış her yerde. Yapabildiğim yazdıklarına karşılıksız kalınmasın duygusu edasında ruhsal bir tepkime sadece Kuzuların sessizliği işte, daha iyi şeyler yazmak isterdim, daha pozitif, daha enerjik lakin olmuyor. Yapamıyorum affet. Yine de halen orda uzakta bir köy var o köy bizim köyümüzdür diyebiliyorum.. netameli bakışların arasından, sonucun vahameti ne olursa olsun.. Bir ışık süzmesi ufukta, görebiliyorum.....

Sevgilerimle.

Başa Dön