Kadın ve erkek arasındaki fiziksel güç farklılıkları, yalnızca biyolojik bir olgu olarak değil, toplumsal yapıların şekillendirdiği karmaşık bir mesele olarak ele alınmalıdır. Kadın ve erkek bedenleri arasındaki fizyolojik farklar bilimsel bir gerçekliktir. Testosteron seviyesindeki belirgin farklılık, erkeklerde kas gelişimini, kemik yoğunluğunu ve genel fiziksel gücü artırıcı rol oynar. Ortalama bir erkek, aynı boy ve kilodaki bir kadına kıyasla daha fazla kas kütlesine sahiptir. Kadınların vücut yağ oranının genetik ve hormonal olarak daha yüksek olması ise doğurganlık ve hormonal denge açısından işlevsel bir adaptasyondur. Bu biyolojik farklar, erkeklerin fiziksel olarak daha güçlü olmalarına katkı sağlar. Ancak bu durum, kadınların doğuştan güçsüz olduğu anlamına gelmez. Aksine, bu farklılıklar potansiyel olarak üstesinden gelinebilir veya minimize edilebilir niteliktedir. Biyolojik farklılıklar gerçek olsa da, toplumsal normlar ve kültürel yönlendirmeler bu farkları abartılı bir şekilde pekiştirmektedir. Erkek çocuklar çocukluktan itibaren spora yönlendirilir, mücadeleye, rekabete ve güç göstermeye teşvik edilir. Bu çocuklar fiziksel aktiviteler aracılığıyla hem bedensel hem de zihinsel dayanıklılık geliştirir. Kız çocuklar ise genellikle narinlik, estetik, incelik ve kırılganlık gibi rollere yönlendirilir. Bu yaklaşım, kadınların doğal fiziksel potansiyellerini gerçekleştirmelerini engelleyen bir toplumsal programlama oluşturur. Ailelerin bu konudaki rolü kritiktir çünkü çocukların ilk sosyalleşme sürecinde temel yaklaşımları aileden öğrenirler. Kadınların fiziksel güç potansiyeli hiç de sınırlı değildir. Tarihsel olarak Amazon kadınları, güçlü savaşçı kültürlerinin temsilcileri olarak bilinir. Günümüzde ise kadın MMA dövüşçüleri, halterciler, boksörler ve diğer spor dallarındaki profesyonel kadın atletler, bu potansiyelin canlı birer ispatıdır. Bu örnekler göstermektedir ki, bir kız çocuk çocukluğundan itibaren dövüş sporları, güç antrenmanları, atletizm gibi alanlarda düzenli çalıştırılsa, hem fiziksel hem de zihinsel olarak güçlü bir birey olarak yetişebilir. Sorun, bu fırsatların sistematik olarak kız çocuklarına sunulmamasıdır. Şiddet eğilimi olan kişilerin davranış kalıpları, aslında onların içsel zayıflıklarını gizlemeye yönelik stratejiler olarak değerlendirilebilir. Bu kişiler, kendileri gibi güçlü, tehlikeli veya karşı koyabilecek kişilerden uzak durur, kaçar veya onlardan korkarlar. Çünkü bu kişilerden gelecek bir tehdit veya yenilgi riski onları korkutur. Bunun yerine, kendilerini tehdit altında hissetmedikleri, karşı koyamayacaklarını düşündükleri kişilere yönelirler. Aciz, zavallı, çaresiz olarak gördükleri, savunmasız veya güçsüz olduğuna inandıkları kişilerle dövüşür, savaşır, şiddet uygularlar. Bu saldırganlık, derinlerdeki korku ve güvensizliğin bir dışavurumudur. Güçlü olanlardan kaçmaları, şiddet eğilimi olan kişilerin içsel korkularını açıkça gösterir. Güçsüz gördükleri kişilere saldırarak kendilerini güçlü hissetmeye, kontrol sağlamaya çalışırlar. Bu davranış, içsel zayıflıklarını örtbas etme çabasıdır. Risk almadan "zafer" kazanmak isterler ve güçsüz gördükleri kişiler, onlar için kolay ve risksiz hedeflerdir. Şiddet eğilimi cesaretle değil, korku ve zayıflıkla adaletle değil, fırsatçılık ve adaletsizlikle ilişkilidir. Bu kişiler gücünü, kendisinden daha güçsüz veya savunmasız gördüğü birine karşı korkutma, sindirme veya zarar verme amacıyla kullanır. Kadınlara yönelik şiddetin önlenmesinde en etkili strateji, kadınların çocukluktan itibaren fiziksel ve zihinsel olarak güçlendirilmesidir. Aileler kız çocuklarını çocukluktan itibaren dövüş sporları, güç antrenmanları, atletizm gibi alanlarda düzenli çalıştırsalar, kadınlar ortalamada çok daha güçlü olabilirlerdi. Bu yaklaşım sadece fiziksel güç kazandırmakla kalmaz, aynı zamanda özgüven, kararlılık ve kendini savunma yetisi de geliştirir. Güçlü kadınlar, potansiyel saldırganlar için artık kolay hedefler olmaktan çıkar ve bu durum doğal bir caydırıcı etki oluşturur. Kadınların fiziksel olarak ortalamada zayıf olması biyolojik temellere dayanır, ancak bu fark abartılmış ve sosyo-kültürel olarak pekiştirilmiştir. Toplumsal algı ve ailelerin yönlendirmelerindeki değişiklik, kadınlara yönelik şiddetin azaltılmasında kritik bir rol oynar. Kız çocuklarının sporla, güç antrenmanlarıyla, özgüvenle büyütülmesi, onları hem fiziksel hem de psikolojik olarak daha güçlü bireyler haline getirecektir. Bu dönüşüm, şiddet eğilimi olan kişilerin kolay hedef aradığı mevcut durumu değiştirerek, daha adil ve güvenli bir toplum oluşturmaya katkı sağlayacaktır. Sonuç olarak, kadınlara yönelik şiddetin kökeninde yatan sorun yalnızca bireysel değil, toplumsal bir meseledir. Bu sorunun çözümü de yine toplumsal bir dönüşüm gerektirir. Kadınların güçlendirilmesi, sadece onların haklarını korumak için değil, tüm toplumun daha sağlıklı bir yapıya kavuşması için de gereklidir.
