GAMSIZ İNSAN ŞİİRİ
Güneş iniyor bulutların arasından şehrin üzerine doğru
Gece çökse de şehrin üzerine bir örtü gibi
Dükkanlar ve her yer gündüz olan silikliğini
Işıl ışıl yanan ışıklarla yenilese de
Dünyanın bir kısmı aydınlık diğer kısmı karanlıkta olsa
Ben düşünmem başka bir şey tüttürürüm cigaramı
Ciğerlerim ağlar mı, güler mi demeden
Sıkıntımı, tasalarımı atarım bedenimde
Sanki yoga yapan birisinin edasıyla
Kendi dinginliğime ulaşırım bu saatte de olsa
Çakralarım nerededir bilmem ama
Hayatın sillesini nereden yediğimi
Gözlerimin önünden hiç silmeden
Aklımın bir köşesinde tutuyorum
Her bir yer ışıktan çatlarcasına
Karanlık olan şehri gündüz yapsa da
Ben her üzüntümü unutmak için
Sinerim yatağımın bir köşesine
Gamsızca dalarım uykunun derinlerine doğru
Her şeyi unutmadan duracağıma
En ufak şeyden nem kapıp beynimi kemireceğime
Silerim anılarımı reset atarım hafızama
Belki fabrika ayarlarına belki de en başa geri dönerim
Hayatta bunca insan varken
Niye uğrasın ki benim gibi gamsız birine
Derdin en büyüğü, tasanın en fecisi
Gitsin sokaktan geçen bir insanın ensesine yapışsın
Ben bir garip gamsız herifin tekiyim
Sevmem öyle dertmiş, tasaymış, sıkıntıymış
Ben bir köşeye siner içerim cigaramı ve içkimi
Unuturum hayat ne imiş, dünya ne imiş
Hissedilmeden geçip giderim bu dünya aleminden unutularak
Gerçi unutulmak da güzel değil ya
Olsun unutulmayıp asırlar boyu kalmakta bana yakışmaz
Boş veririm her şeyi gamsız yaşayıp gamsız göçüp gitmek bu dünyada en iyi şeydir
