Bir gün bohçamı aldım.
Yeni bir hayata adım atacaktım.
İçimde.ümitler hayaller büyüttüm yeşil yeşil .
Yuvam olucaktı, aşlar pişirip ,bebeler doğuracaktım.
Toprağa kök salar gibi
Bende: dünyaya kök salacak dallanıp budaklanacaktım.
"Evden, kefenin çıkar "dedi annem.
Meger evlenmenin kanunu buymuş.
Evine gelinlikle girdin ancak kefenle çıkabilirsin .
Benim için mahzur u yoktu bu fikrin
Zaten ben dönmek çin değil kalmak için gidiyordum .
İçimde ümitler ,umutlar büyütmüştüm mavi,mavi.
Dediki.kayınvaldem "evlenip ev yuva sahibi oldugunu sanma .
bir sözüme bakar kapı önüne konman"
Eşim "evet" dedi.
"Annemin yerini kimse tutamaz"
Ben kimsenin yerini tutmak istemiyorum ki!
Ben eş olucak yeni yuva kuracaktım.
Ümitler hayaller büyütmüştüm pembe ,pembe.
Büyük bir savaşın içine düştüm aniden .
Meğer oturmak ,kalkmak,konuşmak,yada gülmek.
Ayrı ayrı suç unsuru olabiliyormuş onu öğrendim.
Vurulan her tokatta kırıldı ümitlerim.
Babam a eve döneyim dedim .
Babam "olmaz sen eve dönersen başım öne eğilir kahveye bile çıkamam "dedi.
Evden çıkmama izin vermediler .
Evde oturmamada izin vermediler .
Huzuru unuttum hayallerimin renkleri soldu.
Geriye kalansa büyük kara bir boşluktu.
Tutunamadım ,barınamadım.
Son bir kez baktım bebeğime .
"Başka çarem yoktu inan "der gibi .
Gün olur belki af eder beni .
O hiç olmasa erkek .
Ona hem evi dar edip, hemde eve kapatamazlar .
dedim
Annemin dediğine uydum .
Gelinliğimle girdiğim bu evden kefenimle çıktım .
