Hayatı içime çekmek istedim... Tüm dişlileriyle, kanamalarıyla, acılarıyla, nefretiyle, soğukluğuyla, pişmanlık ve hırçınlığıyla...
Öylesine devam etmek istedim yoluma... Herhangi bir yerde, herhangi biriyle, okyanusları aşmak istedim içim üşüyerek...
Titremek istedim yaprak gibi, kımıldamadan yatmak kumlara... Tüm benliğimi ortaya koymak istedim, pişman olup çizgi çekmeden...
Ve seni keşfettim... Bana çok yakın ama çok da uzak olarak... Ve gene değişmeyen oldu, gidenlerden oldum... Ama son kez...
Yırtıp attım az önce seni benden... Son parçaların ve hücrelerin düştü yere, gözümün önünde... Ağlayarak birleştirmek istedim her zerreni ama yapamadım işte...
Kimbilir belki de korktum sana yakın olmaktan... Hasret kokunu yüreğime işledim nakış misali... Hep orada kal olur mu? Sadece ben de, yüreğimde...
İlk kez ağlamış gibiyim... Kirpiklerimden akan yaşlar, buzlu cam gibi puslu, yüreğim alev alev... Maviye çalan gözlerde hüzün birikmiş, cepte ayrılık... Hayat işte değişen ne?
Sadece şunu bil yeter bana!... Hayatımın en derin çizgisi oldun, silmeye gücüm olmayan... Ama silmeye zorunlu olduğum...
Kimbilir belki, belki birgün, hiç silinmeyen bembeyaz sayfalar da karşılaşırız... Kalın ve asla silinmeyen, kader çizgimizi çizmek için...
Selametle!...
