Gidişini kutsuyorum
Ve bir ahtapot gibi sarılıyorum bedenine
son kez soluğumu doluyorum soluğuna
ağzını kapatıyorum ağzımla..
öpüşmek diyor kimileri buna..
birazdan gidecek olmana
suanki varlığın kadar inanıyorum...
nefesinin yüzümde bıraktığı su buharına
karışıyorgözlerimden yuvarlanan gözyaşlarım
tehlike arz ediyor bakışların
seni götürecek tren kadar metal, dokunulamayacak
kadar soğuk
Ve çiğnediği raylar kadar dayanıklı, acımasız
Üstelik baht kadar kara bir tren
Gidişinin ardından kusuyorum
"Deniz"den çıkarılmış ahtapopt gibi pörsüyorum
Son kez soluk alıyorum
Ağzımı kapatıyorum elimle
Ve aynı elimi sallıyorum ardından.
İlginçtir...
Veda öpücüğü diyor birileri....
KİTAP İZLERİ
Eşekli Kütüphaneci
Fakir Baykurt
Fakir Baykurt’un Vasiyeti: Kapadokya’da Bir Umut Destanı Bir yazarın son eseri, genellikle edebi bir vasiyetname niteliği taşır; kelimelerin ardında bir ömrün birikimi, son bir mesaj
İncelemeyi Oku
