Bizim köyün köylüleri şehre gider. Çalışmak için de amele pazarında beklerlerdi. Ve o gün kısmetlerine ne iş çıkarsa onu yapar yevmiylerini alırlar biraz para biriktirince de köylerine geri dönerlerdi. Kimi zaman inşaatta kimi zamanda taşıma işlerinde çalışırlardı Bir gün köyden Hasan’da bizimle gelmek istedi. Hasan biraz safça, akıl fakiri, divane biriydi. Annesi; “ aman ha oğluma göz kulak olun emi ! “ diyerek bize emanet etti. Ben de şehre gidecek olan köylülerin rızasını aldım. Onlara; “yazık gelsin bizimle aramızda idare ederiz.” dedim. Hasan’ıda aldık yanımıza şehre gittik.
Ertesi sabah doğruca amele pazarının yolunu tuttuk. O gün kısmetimizde ne iş varsa ve ne iş çıkarsa gideceğiz. Yanımıza temiz giyimli bir adam yaklaştı; “ merhaba, arkadaşlar! bana beş adam lazım, bahçe duvarı ördüreceğim yevmiyesi elli lira kim gelecek bakalım.” dedi. Böyle zamanlarda genellikle kalifiye olanlar zorda kalmadıkça bu tür işlere gitmez. Biz ne iş olsa atlarız. Ben adama; “ biz beş kişi geliriz ama aramızda Hasan Usta da var ona elli lira az gelir, gel sen onun yevmiyesini seksen lira yap gelelim.” dedim. Adam şöyle bir hepimizi süzdü; “tamam hadi gelin o zaman. ” dedi. Bizi arabasına aldı. Bahçe duvarının yapılacağı yere götürdü.
Adam malzemeleri almış, çimento, tuğla, demir, tel örgü, kum hepsini bahçeye yaymış duruyor. Bahçeye varır varmaz köylüleri başıma topladım; " aman ha! Hasan’a göz kulak olalım, yaptığımız her işi ona danışıyormuşuz gibi tamam Hasan Usta , olur Hasan Usta diyerek işimizi yapalım. Gözünü seveyim Hasan sende uzakta dur. Öyle beriye benzere karışma! adam anlamasın bak senin ustabaşı olmadığını! ” dedim. Köylüler benim işaretimle işe koyuldular, kan ter içerisinde. başladılar çalışmaya. Kimimiz çimento karıyor, kimimiz duvarın örülecek yerini düzeltiyor. Kimimiz tuğla taşıyor. Bir taraftan da göz ucuyla Hasan’ a bakıyoruz, onun işaretiyle iş yapıyormuşuz gibi çalışıyoruz. Ama aradan çok geçmeden kafamızı çevirdiğimiz anda bir bakıyoruz ki Hasan eline bir kürek almış toprağı temizliyor. Gidiyorum yanına alıyorum elinden küreği ; “ dur Hasan! adam anlamasın bak, ustabaşı bu işleri yapmaz, kurban olayım dur bir köşede.” Hasan kenara çekiliyor çok geçmeden yine eline bir kürek alıp başlıyor toprakla cebelleşmeye. Bu seferde bizim köylüler onu teskin ediyor. ; “ Gel hele Hasan bırak! bu bizim işimiz, senin değil.” Üç beş derken bu sahne tekrarlanıyor. Biz adam Hasan’ın ustabaşı olmadığını anlamasın derken. Hasan tam bir amele gibi çalışmaya kalkıyor.
Biz böyle Hasan ile uğraşırken gözüm duvarı yaptıran adama takıldı. Adam uzaktan bize bakarak kıs kıs gülüyordu. O zaman bu oyunu elimize yüzümüze bulaştırdığımızı anladım. Yapacak bir şey yoktu. Adam biraz sonra yanımıza gelerek; “ ya bırakın artık Hasan’ı kendi haline ben O’nun ustabaşı olmadığını çoktan anladım. Tamam başında anlaştığımız gibi ustabaşı yevmiyesini de vereceğim. Bırakın da adam kürekten bari hırsını çıkarsın!” diyerek bizi payladı.
Biz de artık şapkamızı aldık elimize başladık Hasan’ı seyretmeye…
Alıntı
