İLİM BİR NOKTA İDİ
Yağan yağmur ve karla
içine su almayan bir ayakkabının hayaliyle yandığım zamanlardı.
Beynimde elbiz bağlamış düşlerle boğuşurken
kötü zaman yağmurları düşüyordu saçlarımın mahremlerine.
Ve neden sonra özgür bir zula ararken ve de güvenli
bir kara haberler yumağına döner yüreğim.
Tersine mi meyleder ki dünya anlar sonra?
Neden, niçin, nasıl?
Ah gölgeden de kesif olan yazgım.
Azığım da bayat hanidir.
Ya gözlerime uğraksız uykular,
ha eşek anırmış ha ben konuşmuşum!
Bir dipsizlikler kuyusu yuvarlanadurduğum.
Saçma değil mi her şey?
Tıpkı insanların ürettikleri gibi.
Koskoca saçmalama.
Oysa ne demişti Üstat Ali;
İlim bir nokta idi ve onu cahiller çoğalttı.
Ya neden sonra çoğalttı cahiller?
Ve çoğalttıkça onlar,
ben yandım.
Haşim SÖNMEZ
