Bir Deneme: Aşk Üstüne…
Hayat karşısında soruları olan insanlar büyük insanlardır, ama huzurlu olanlar tatmin edici cevapları bulunanlardır…
Evet, cevaplara erdiğim vakit tüm acılarımın dineceği vakittir. İçime, özüme döndüğüm vakitse cevaplara yaklaşacağım. Ah erer mi acep vakit? İçimde hercümerç cevap katreleri, seslere bile dönmemiş belki. Ve uzak, seslerden müteşekkil bir yapı oluşturmaktan. Lakin anlamlanabilmek; doğru zamanda, doğru yerde uygun durumda olmakla mümkün. Yani vücuda ermiş kelimelerin dizgisel bir cümle oluşturmasıyla mümkün. Heyhat can yangını! Nerdesin kurtuluşum. İçim götürmüyor sensizliği. Sebepsizdi yanışım. Ya sebepsiz mi olacak mahvoluşum. Dün evvel ki güne süt ve beyaz misali karışalı çok oldu. Yarına kaldı ramak. Gece, karanlık ve zaman sende mahkûmsun. Bir Leyla daha küstü ve gitti ıssız sokakların en leylisine. Bir Mecnun meczup şimdi. Tükenmiş bir intiharın eşiğinde anlamlanmayı bekliyor ve anlamlandırılmayı. Kâbuslarım nefsime inat çaresiz bırakıyor. Sorma neden serkeşliğim, hafif meşrepliğim ve susuşum. İçimde kaynayan volkanları dizginlercesine susuşum. Allameliğim, acımasızlığım celâlimdendir. Bir seyrancıyım uzak diyarlardan düşmüş. Sorular getirdim sana ilk tecelliden, nefsler adedince. Ve senden bir, cevap bekliyorum. Bunu verdiğin vakit yandığımızın vaktidir. Yangınımız huzurumuza bedel. Çöl kurağı, güneş yanığı ve ayaz yakağı. Ne zaman yağacak bu dilsiz yağmurlar… Bunu verdiğin vakit, celâl ile cemâli, vacib-ul mutlak olanı, kırmamak ve kırılmamanın ne demek olduğunu… Ve anlayacaksın tüm susuşların en derun sebebini.
- En zor sorumu soruyorum şimdi, tüm gayrı sorularıma bedel, bir sonsuz susuşa uyanarak.
- Aşk nedir?
Haşim Sönmez
