Yok olmak aslında karanlığın içerisinde, ışık varken bile. Yok hissetmek kendini aslında var olduğunu bile bile. Ne kadar da zor aslında yalnızlık, paylaşılabilinicek biri bulunamadığında artık, yani bir bakıma da yok olmak göz kamaştırıcı varlığın içerisinde. Karışık, alacalı renginde hayatın yok hissetmek kendini, belki de yerini bulamamak hayatta ait olduğun. Neredesin, kimsin aslında!!!
Bazen kendimizi yok hissetmez miyiz yaşadığımızın farkında olduğumuzu bile bile, karanlıklara düşeriz ve birini, bişeyi bekleriz belki de elimizden tutup ayağa kaldırsın bizi diye. En acısı da kimse yoktur aslında, var olduğunu zannederiz, umarız belki de! Ummak en güzel şeydir aslında, umuttur bir bakıma kendimizin kendimize yarattığı, hediyesi, kaçış yolu karanlığı yaşamaktan. Belki de hayatın alacalı renklerinden kamaşıp yumduğumuz gözlerimizi aralama kuvveti, kimbilir...
Kranlığı da yaşamak lazım belki de ışğı hissedebilmek için, görebilmek için hayatın mükemmel zevklerini, yalnız olmak da lazım bazen, değerini anlayabilmek için tutıup kaldırmak isteyen varlığın, hayatın, kahkahanın ve kendimizin... Tadına varın karanlığın içinde bile kendinizi
