Ölüm; hasrete ağlar, uzlet ise bahane
Bir sevda vurgunu ki nefesimi düğümler
Bilinen bütün diller zakkumdan bir terane
Beliyye gecelerde çözümsüzdü çözümler
Ayrılığın dehşeti aşklardaki anane
Ölüm; hasrete ağlar, uzlet ise bahane
Testiden içer gibi günümü içti yıllar
Kara hüzün çizgisi dudağıma oturdu
Masalımda yürürken zamansız yordu yollar
Yazgım hiç değişmedi, gülmeye dargın durdu
Tebessümsüz mimikler yanağıma oturdu
Kalbimdeki kuyudan gözyaşımı çekerken
Bazen umut etsem de, mutluluk koymaz kader
Kaderdeki bahçeme elemleri ekerken
Toprakta filizlenen kördüğüm deli eder
Çektiğim çilelere bir türlü doymaz kader
Gözlerime sapladın ağlayan hayalini
Aynadaki damlayı silemem baktığımda
Hafızama kazıdım hıçkırıklı hâlini
Zorunlu ayrılıkla kalbimi yaktığında
Gökler gönlüme girse gülemem baktığımda
Hiç sevmemiş olsaydık, bunlar rüya olsaydı
Belki de ayrılığın acısını bilmezdik
Kararan umuduma biraz ışık dolsaydı
Doğan güneşe bakıp gözyaşını silmezdik
Ağlayan kalbimizin sancısını bilmezdik
Kader, mutlu günümden mutlulukları çaldı
Dileklerim olmadı, sarardı mevsimlerim
Kurduğumuz hayaller yine mahşere kaldı
Yarınlarım sahipsiz, öksüzken resimlerim
Bağışladım umudu, karardı mevsimlerim
Kederlerin kanını emmişim parmağımdan
İşte o günden beri kan kardeşi olmuşum
Ta başında usandım gülmeyen yanağımdan
Hüzün gölüne düşüp kahırlarla dolmuşum
Kan kardeşim kederin, kopmaz eşi olmuşum
Ta başında usandım gülmeyen yanağımdan
Kederlerin kanını emmişim parmağımdan
2010
Müjgân Akyüz/MAJ
