KİTABIN DİLE GELİŞİ
Filizlendi yine ağaçlar
Kuşlar uçuşur oldu gökyüzünde
Umutsuz sevdaların her biri
Açılır oldu kilitli sandıklarından
Kelebekler bile bir günlük ömürlerine
Sığdırır oldu hayal ile gerçeği
Ben ise unutulmaya yüz tutmuş
Eski, püskü bir eşya misali
Tozlanmış bir halde kendi rafımda duruyorum
Acaba kim beni alıp açar diye
Meraklı gözlerle bekler oldum
İnsanlar benden uzaklaşmışken umudum kalmadı artık
Ardımda kalanlarla geçirdiğim ömrüm
Bitip tükenir oldu en sonunda
Bir alevin koruna kapılıp gittim
Ağaç verdi beni ama bir alev aldı
Son bulsa da ömrüm paslanmış bir rafta
Bir yangın alsa da beni karanlığa doğru
Ben insanlığa bir şeyler vermeyi düşlerken
Yok oluyorum bir alemde
Geçmişteki toz kokusunun yerini
Şimdilerde üzerime sinen kül kokusu alıyor
Dönmek istesemde geriye
Olmuyor ki büyük bir yangının içindeyken
Dönülmüyor ki eskilere, birkaç an öncesine
Ben bir şeyler öğretemeden gidişime utanacağıma
Beni bu paslanmış rafa koyan
Ve silinip gitmeme neden olan eller utansın
Beyinlere bilgi kazıyacağıma
Şimdilerde alevlerin içerisinde siliniyor hayallerim
Ben bir kitabım ama benimde bir ruhum var
Beni de herkes gibi bir son bekliyor
Ve bende beni yazanın yüreğini taşıyorum içimde
O yürek ölünce de bende yitiyorum bilmediğim yerlerde
Ama insanların hatırlarıyla kalıyorum geleceğe
Böyle sürüp gidiyor bilginin yüceliği
Ama akılsızlar çok oldukça bu dünyada
Kitaba değer vermeyenler bilsinler ki
Kitaplar da bilgisizlere değer vermez.
