KÖRELEN GAMZELERİMİZ
Umutların sonu
İçimizdeki çocuğa öykünür hep
Onun mutlarına dilencidir yürekler
kendini bile yaşamak çok gelir hüzünlerde
Acıdır baştan başa tenin
Dokunmak korkutur sevgileri
bulaşmasın ayrılık
Armonilere yasak ömür
Her şey tesadüfen orada
Ve üflesen dağılacak
Yalnız ruh ve acılar kalacak
Kanatları mutluluklara takmış yaşam
Uçup giderler kolayca
Beş gökyüzüne ise bir bizedir gülümsemeleri
Düşlerde bile siyahlara rastlanıyor artık
Duyanlar yakıştıramıyor umutsuzluğu gençliğe
Oysa her gün genç bir ölüme doğuyor güneş
Yanda kavga, arkada yalan, önde göz yaşları
Sıkıştırmış hüzün
Gamzelerimiz körelmiş
Gülücüklerin eline dokunamıyor yaşam...
