Lâfügüzaftır, gecenin sessizliğinde diye başlayan her girizgah.
Asılsızdır çünkü; gecenin susmuşluğu yoktur. Duymak isteyene uğul uğul çağlar geceler… Hele bir de karşısına kendini alanlar için olabildiğince gürültülüdür. Geceye verirsen kendini, bir martının kanat sesini, uzaktan geliyor da olsa artık ayırt edebildiğin siren sesini, binanın tüm giderlerinin sesini, sabah su verdiğin saksıdaki toprağın suyu hala yudum yudum alışını duyduğun gibi en çok da içinin seslerini duyarsın… Senden birkaç sen daha doğurup seni nasıl yargılayıp infaz ettiklerini duyarsın. Çokca kendini dinler, gün ışığında olduğundan daha farklı sesler işitirsin. Senin için gecenin sessizliği diye başlayan her cümle lâfügüzaftır, ne ki geceyi dinlemeyi bilesin ve bunun için Midasın kulaklarına da ihtiyacın yoktur. Bunun için yalnızca bedeninden büyük bir yüreğe ihtiyacın vardır.
Ezcümle ; gece sessiz ve kimsesiz değildir gecede sen ve senin seslerin vardır. Bazen coşkulu bazen hüzünlü. Çıplaktır gece, olduğu gibidir ve gecenin getirdiklerinin ışıkla parlayan, ışıyan renkleri yoktur, saf ve sade olduğu(n) gibidir. Ne eksik ne fazla…Dilinin altında, yüreğinin içinde mevzilenen bütün sözcükler bir de bakmışsın ansızın sızıverir, sana rağmen senden dışarı.
25.03.2010
