Gördün mü, sustu bas bas bağıran çocuklar!
İki şaplakta ağlar gibi gizlendi minderler ardına...
Parklar bahçeler gürültüsüz; sakin her yer,
Gece sessizce boğulmuş yataklarında...
Çocuk öğrendi durulmayı, us ile 'sus'tu her şeyi,
Korkusu, en büyük kabusu oldu ve bir hiçti sorgusu
'Masa altı bir dünya'kurdu, kurgular ardından,
Gelmeyecekti oysa, gülerken haykırdığı sorusu...
O özlediği park; yalınayak, eli çamur, yüzü kara...
Her şeyini bıraktı; boyu selvi, saçı sarı bir rüzgara
Çocuk öğrendi kuraklığı, yalnızlığına yığdı kalabalıkları
Çocuk...
Adammıydı neydi; gece boğdu yatakta...
Çocuk Adam sustu, oda garip bir pustu...
Yatak, ölüm küvezi, karanın da siyahında!
Cin, şeytan, büyü kötü, gece, zifir ama hepsi
Korkusunda tükendi çocuğun birbir...
Çocuğun korkusu, adamın korkusuydu sanki...
Adam Çocuk...
Çocuk Adam...
Teslimdi o rüzgara...
Rüzgar; müessir bir fiil
