boğuşurken uykumla, bir hayli yenik düşüyorum.
pohpolanmaların, sevilmelerin ve de hazmedilmelerin
yaşandığı şu günde oblomov'dan çembe yiyiyorum. bedenimi
de sen taşıyamazsın ya a kitap. kapanırken uykunun
tesiri ile gözlerimin kapaklarına
emredersinizler yerleştiriyorum.
hazırollarda yaşıyor, varolunuzlarla vicdanımı
şereflendiriyorum.
tutuk yapıyor bir süre sonra sihir, imge, boğuluyor
realistliğin ressamiyetinde. tövbekar ide, tövbekar
vicdan ve merhamet ve istismar. içimizde, benliğimizin
lağımında çoğula atıp suçumu, zorluyorum kalemin
muğlaklığını, anlam zarını patlatıyorum, bir bakıma,
bir benimle aramda.
belki devam. o gece ayaklarımla yürüyeceğim,
aklımda düşlere dalacağım, parmaklarınla sevişmeyecek,
bacaklarınla görmeyeceksin sen de. felsefe kitaplarını
birlikte yırtacağız, selimciğimışıkları anmayıp, ironik
yad edeceğiz tembelliğimizle. sakat ruhumuz, tek kurşunla
yerde bir defaya mahsus karşı çıkacak ölüme.
dökme demire boynunu eğecek, kırılgandır o bilmezsin.
kişneyerek gidecek, arafa.
yeraltına sofi olarak girmedim belki ama yinede
kendimi onlardan ilanda ettim denilemez. çıktığımda da
pek bir şey değişmeyecek, tövbelerimi bozarım ben.
şımarık bir çocuk gibi değil fakat.
devrik cümlelerimle, zamanın anlamdarlığına bir
kilitte ben vururum. olmayan kapılarıma çarpılar atar
sırtıma bir şey geçirir,
yerleşirim aramıza.
