Nankör kedim,
Sen benim yüreğimi,
O narin patilerinle parçalayan;
Sen benim beynimin,
Çalışmak için seni bekleyen yarısını yiyip yutan;
Sen benim,
Bedenimi bir seferde sindiren;
Nankör kedimsin benim.
Şimdi beni bitirdin,
Yalanıp terkedip gittin.
Ben ortada kalan,
İskeletimle hala,
SENİ SEVMEYE DEVAM...
Keşke, artık yırtıcı;
Ama, sadık bir köpek olsan;
Keşke, geri gelipte,
Kalan kemiklerimi de yesen.
Ben de huzura ersem...
Nankör kedim benim.
Hoşuna giden yerlerimi yok edip;
Kemiklerimi bırakma geri.
Döngel,
Hem de yırtıcı ama, sadık bir köpek gibi.
Kalan kemiklerimi de ye emi.
KİTAP İZLERİ
Engereğin Gözü
Zülfü Livaneli
İktidarın Göz Kamaştıran Işığı ve Bir Hadımın Gözünden Saray Zülfü Livaneli’nin, okurunu XVII. yüzyıl Topkapı Sarayı'nın loş ve entrika dolu koridorlarına davet eden romanı "Engereğin
İncelemeyi Oku
