Ufku izlemeyi seviyorum diyen bir şairle karşılaştık..
Neden demeden...
Kelimeler, cümleler açıklayamaz demişti.
Maviden çok ötesini görüyorum diye çıkıştı...
Umudun rengi mavi olamazdı..
Hayal,umut,gelecek,mutluluk renklerle açıklanamazdı..
Yaşanası,sevilesi,hissedilesi bir duyguydu..
Bu yüzden kelimeler aldatır..
Cümleler hayattan çalınmış dizelerdir..
Dizeler,cümleler ağır gelir yüreğe..
"Öyleyse insanlar" dedim..
"Bu yüzden mi kurulmuyor hayaller" dedim..
Ertelenen mutluluklar..
Ezberlenmiş hayatlar..
Kopyalanmış mutluluklar..
"Evet" dedi..
Kendi söyledikleri yalanlara inanırlar..
Ve başkalarını inandırmak istemeleri bundandır..
Kuşları da bunlara ortak ederler..
Gerçek hayatın içindedir mutluluk..
Belki de tam ortasında..
Limanlar,insanlar,duygular,yalanlar bu yüzdendir.
Biraz dinlenirler sonra yine aynı döngü devam eder.
"Bak" dedi şimdi bedelini ödüyorum.
Tasarlayarak mutlu olmanın bedeli.
Sonra çekti gitti..
Geride bir yığın sorular bırakarak..
2008./Erzurum.
