Nietzche'den derlenmiştir.
yalnızım yine
yalnız da olmak istiyorum
berrak gökyüzü ve açık denizle
ve ikindi oldu etrafımda yine
dostlarımı bir ikindi vaktinde bulmuştum ilk kez
bütün ışıkların daha sessizleştiği saatte
zira gökle yer arasında yol alan her mutluluk
sığınacak ışıklı bir ruh arar
ey ömrümün ikindisi!
bir zamanlar benim de mutluluğum
vadiye inmişti,sığınmak için
o zaman bulmuştu o açık,konuksever ruhları.
ey ömrümün ikindisi!
nelerden geçmedim ben; bir tek şeyim olsun diye
bu canlı fidanlığı düşüncelerimin,
bu tan ağartısı en yüksek umudumun...
sevgimin güneşi kuluçkaya yatmıştı üstümde
kendi özsuyunda kaynayıp pişiyordu
gölgelerle kuşkular,işte o zaman uçup gittiler
üzerimden...
derken ,buzlu sisler yükseldi benden
geçmişin mezarları parçalandı,
diri, diri gömülmüş nice ızdıraplar uyandı
kefenlere bürünmüş uyuyorlardı sadece.
son savaşımın saati çalmadı daha
tam şimdi mi çalıyor yoksa?
gerçek; sinsi bir güzellikle bakıyor bana
denizle, hayat...
ey ömrümün ikindisi!
ey akşam öncesi mutluluk!
ey açık denizlerdeki liman!
ey güvensizlikteki huzur!
nasıl kuşkuluyum hepinizden...
güvensizliğim sizin sinsi güzelliğinizden
pek tatlı gülümseyişlerden
kuşkulanan aşık gibiyim ben
çekil git, ey mutlu saat!
seninle istenmeyen bir mutluluk geldi bana.
en derin ızdırabıma hazır duruyorum burada ben
işte yaklaşıyor yine akşam,
güneş yine batıyor
çekil,mutluluğum benim!
