Sen miydin yoksa yalnızlığın mı?
Kapıdan da girmedin, hep o kapının önünde bekledin, bende buyur edemedim
bir türlü. Etseydim de gelir miydin bilmem ama etmeyi çok istedim.
Kapının önünde sen, arkasında yalnızlığın. Biliyor musun yalnızlığın çok vefalı ve sadık.
Senin gibi değil yani. Şimdi sana aklıma gelen en kötü şeyleri söylemek istiyorum.
Acıtmayı seni. Fakat senin beni acıttığın kadar canının yanmayacağını da biliyorum.
Nefret etmeliyim senden, gördüğüm zaman seni, kaçmalıyım. Hatta tanımamalıyım bile.
Ama yapabilir miyim?
Aslında bunları sana yazmamın nedeni “belki” den başkası da değil.
Belki benim olursun. Bunları okuduktan sonra.
Elbette sevinirdim hem de çocuklar gibi. Ya bana rağmen başkasının oluşun nasıl çıkacak
aklımdan. Boşver böylesi daha iyi. Bir gün benim olmanı isterken bile katlandım ben senin
acına, sana rağmen hem de. Şimdi ise acım hafif en azından. Bir başkasının olduğunu
biliyorum artık. Katlanmak daha kolay ve de bir artım var biliyor musun?
Şimdi senden nefret ediyorum. Üçüncü sahsın şiiriydim ben, ama sen hiç görmedin beni.
Ona gittiğinde cigaranı yaktın, parmaklarımın ucunu yaktın.felaketim oldu ağladım bende.
Sen görmedin, duymadın. Kördün, sağırdın. Artık sana mecbur da değilim. Nasılsa atlatırım
bunu da, unuturum seni de. Bir gün yolda karşılaşırsak ne kadar sıradan olduğunu da
düşünürüm.
Çünkü şunun farkındayım, sen benim olsaydın tükenecektin, çok ta çabuk üstelik.
Ve bıraktığın iz sadece omzumda olacaktı.
