Bizim çocukluğumuzda;
Sokaklar bizimdi sonuna kadar.
Oynardık durmadan, bıkmadan , usanmadan,
Körebe, seksek, saklambaç…
Oyuncaklarımızı kendimiz yapar,
Kendimiz oynar, kendimiz bozardık.
Her şeyi paylaşırdık kardeşçesine.
Bizim için geceler:
Akşam yemeğiyle başlar,
Yine akşam yemeğiyle sona ererdi.
Bazen, geceleri bir evde toplanırdık:
Gaz tenekesini üzerindeki,
Lambanın pörsümüş ışığı etrafında,
Kelebekler gibi uçuşur, koştururduk.
Loş ışıkta ağır aksak oyunlar oynardık.
Gaz lambasının etrafına,
Uzanırdık boylu boyunca.
Önümüzde kitap, varsa defterler.
Okurduk, okurduk…
Vaktimiz boldu:
Bizi sınırlayan bir şeyde yoktu.
Biz bağımlı değildik: özgürdük.
Dizileri bilmezdik,
Çizgi film hiç görmedik.
Bizi kendine bağlayacak televizyon yoktu.
Çünkü elektrik yoktu.
Biz bağımlı değildik: özgürdük.
Özgürlüğü yaşadık doyasıya.
Büyüklerimizden masallar dinledik;
Aynı şeyi onlarca: bıkıp usanmadan.
Bazen masal kahramanı olduk rüyamızda:
Nârâlar attık, ağlayarak uyandık uykumuzdan.
Ama biz özgürdük,
Çocukluğumuzu doyasıya yaşadık,
Alımlı oyuncaklarımız olmasa da.
Dolunay…
Dolunayın olduğu geceler bir başkaydı.
Tüm çocuklar,
Ay ışığında sabaha kadar oynardık.
Sokaklar, geceler bizimdi bu gecelerde.
Buna mecburduk,
Çünkü bizim sokak lambalarımız yoktu…
