Sensiz bir günün daha ardından başlıyorum yine yazmaya.. Ne yapıyorum, ne yazıyorum bilmiyorum.. Sadece yazıyorum.. Amacım bir şeyler anlatmak değil. Çünkü sensizliği nasıl betimleyeceğimi bulamadım hala..
Zaman geçip gidiyor.. Nasıl mı? Bilmem , zamanla hiç aram olmadı.. Bana dediler ki “ne kadar çok saate, takvime bakarsan zaman o kadar yavaş geçer.” Bende o yüzden hiç bakmıyorum. Belki böyle sensiz günler daha çabuk geçer diye.. Günler , aylar birbirini kovalarken ben senin özleminle dolup taşıyorum. Artık dayanamıyorum. Fakat geri dönmeni istemiyorum.. Senin imkansızlığını kabullendim. Gelip tekrar mahvetme beni, acıtma canımı, terk etme kasvetli günlere..
Her gelişinde tekrardan bağlandım sana ; fakat gidişlerine bir türlü alışamadım. Beni benle başbaşa bırakmışken gelme geri, bozma hala ulaşamadığım huzurumu.. Şimdi zaman sensizliğin ertesi..
