Senle bir başka başlıyor gün. Ne gecem ne gündüzüm sensiz geçmiyor. Her dakika seninleyim adeta. Sesini duymadığım an korku basıyor üzerime. Şeytan rahat bırakmıyor, düşüyorum tuzağına.. Bana seni kabettiğimi söylediği an sanki gerçekmiş gibi yıkılıyor dünyam. Başlıyor gözyaşlarım akmaya. Duruyorum, düşünüyorum sensizliği. Yapamıyorum.. Kendimi sensiz hayal bile edemiyorum biliyor musun? Bilmezsin sen bunları, belli etmem fazlasıyla..
Bu aşk yoruyor beni bazen. Tıkanıyorum, "bitti" diyorum kendimce; ama bunu sana demeye cesaret edemiyorum. "Tamam bitti!" demenden korkuyorum. Her sabah uyandığımda şükrediyorum seninle birgün daha geçirdiğim için ama kaybetme korkusu da yakıyor bir yandan. Her günüm bu korkuyla geçiyor.
Önceleri hep düşünürdüm "Acaba beni seviyor mu?" diye.. Artık hiç düşünmüyorum.. Neden mi? Çünkü sana öylesine bağlanmışım ki sevip sevmemen umrumda değil. Ama sevdiğini biliyorum. Benimle olduğun için çok mutluyum.
Sahil manzarası güzeldir bilirsin. Ama orası bile sen varken anlamlıymış. Sen yanımdayken sanki deniz bizi bekliyormuşcasına selamlıyor.. Olduğunca güzelliğini sunuyor bize.. Ya sen yokken..? Hiç tanımıyor bile beni kendi havasına göre takılıyor. Hayatımda öyle, sen varken anlam kazanıyor..
Şimdi sana iki kelime söyleyeceğim. Ama o kadar klişeleşti ki kullanmak istemiyorum. Mahvetiler o iki kelimeyi.. Seven sevmeyen herkes kullandı. Oysa o iki kelime o kadar anlam yüklüdür ki anlayana.. Neler anlatır sevgiliye.. Söylerken ruhuna işler resmen.. Ben herkesten farklı olarak gerçekten içimden geldiği için sana söylemek istiyorum.. SENİ SEVİYORUM.. Öyle sıradan iki kelme olarak düşünme, beni anlatıyor sana..
Hep benimle kal SEVDİĞİM..
