Tenim kadar yakınsın bana; nefesini yüreğimde hissediyorum... ve o yürek seni hissettikçe, seni hissetmek için atıyor... Buna rağmen ben, seni sevdiğimi bile bile kaçıyorum senden uzaklara; yüreğimi senden kaçırıyorum...
Ne kadar istesem de söyleyemeyeceğim bir aşk... Dudaklarımın ucunda şekil almayı bekleyen bir ses ve de senin için alınıp verilen nefes...
Cezaların en büyüğünü hak ediyor bu beden seni üzdüğü için; işkencelerin en acı verenini bu ruh... Senin için yaşadığını bile bile senden koparılmalı; yaşam kaynağından uzaklaşmalı ve belki de ruh acılar içinde sonunu bulmalı... Sevmenin neyi ifade ettiğini öğrenemedi çünkü aşkların en yücesini yaşarken bile...
Söyleyemem seni sevdiğimi aşkın dudaklarımdan taşsa bile... Göze alamam seni bir daha üzmeyi... Ne olur yüreğimden uzak dur; ne olur sevdiğim, bu yüreğin senin için atmasını durdur...
Parçalansın ruhum, hayat bulamasın bir daha... Uyanamayayım umutla senin için yarınlara... Ne olur sevdiğim sonsuza gitmesin bu sevda; korkuyorum ya dayanamayıp söylersem aşkımı sana...
Kanım gibi dolaşıyor aşk bedenimde; hücrelerime kadar dolup taşıyor... ve ben gözlerimin ardına hapsediyorum sevgimi... Söyleyemeyeceğimi bile bile umutla uyanıyorum sabahlara... Güneşle birlikte doğup batıyor umutlarım; efkarla kapanıyor yaşama kapılarım...
Beni affetmeni dilemeye bile yüzüm yok... Sevmekten yorulmasam da yorulamasam da seni sevmeye artık hakkım yok...
