Benim olsun istedim,boşa harcadığı fetihlerinden sonra ayakta kalan tek kule ; benim olsun. İsteyemedim alsın beni yanına, almazdı da zaten, ister afetler geçirsin her nefes alanın üzerinden ister kuyuya atsın da boğsun izleyenlerini ama sadece dokunmasın istedim benim kuleme. Bu kahverengi yalnızlığın ortasında kalakalayım ben kendimde. Ama dur! Ne yapıyorsun! Duymadın mı, neden yıktın kulemi! Al, peki. Yıkıntım da senin olsun döküntüm de. Şimdi bırak bana kar yağsın. Bu soğuk, bu durgunluk anca örter çehremi. Parmak uçlarımdan tut ben donarken,korkma uzun sürmeyecek, ben gideceğim. Ve gün gelecek, eriyecek bu karlar. O zaman ne fetihler olacak zamansız, ne yıkılacak kuleler kalacak. O zamana dek, hatırla beni. Ben, sürgün yemiş, yıkık kule neferi.
KİTAP İZLERİ
İnsan Olmak
Engin Geçtan
Türkiye'nin Ruhuna Tutulan Ayna: Engin Geçtan’ın Eskimeyen Klasiği Üzerine Her ülkenin edebiyatında, nesiller boyu elden ele dolaşan, altı çizilen cümleleriyle adeta kolektif bir yol arkadaşına
İncelemeyi Oku
