Son Mektup

Boşluk... Kocaman bir boşluk şu an hissettiğim. Bakışlarım anlamsız, kafamın içi kördüğüm...
Neden demeyeceğim çünkü biliyorum. Biliyorum da dile getirmiyorum. Korkumdan dilsizleşiyorum sanki. Bilmezden, görmezden geliyorum. En kolayı bu galiba.
Ama artık söylemeliyim. Evet, sessizliğim sensizliğimden sevdiğim... Her geçen gün biraz daha yok oluyorsun. Ve ben biraz daha gömülüyorum karanlık dünyama. Gittikçe yokluğun daha fazla acıtıyor. Alıştırmıyor hiç. İçten içe kanıyor hep.
Ben senin acınla can çekişirken, sen başka bir kalbi kazanma peşindesin. Bir kısır döngü sanki. Ama tek ortak noktamız mutsuzluk...
Sevdiğim... Hiç bir zaman beni sevmeyeceksin biliyorum. Umudum yok. Dilerim senin biraz da olsa şansın vardır. Hiç olmayan şansımla sana şans diliyorum. Umarım hayatında hep mutlu olursun. Keşkelerin olmaz.
Bu sana son mektubum... Elveda deme zamanı geldi. Aslında çoktan gelmişti de ben ertelemiştim. Tüm çabalarım nafile... O yüzden sana bir kuru elveda ile veda edip, zifiri suskunluğuma dönüyorum. HOŞÇAKAL...