YOLCU
Rüzgara karşı yürüdü.
Birinci adım…
İkinci adım…
Üçüncü adım…
Alabildiğine esiyordu rüzgar.
Dalları, çiçekleri,
Ağaçları, börtü böcekleri;
Koparıp esiyordu beraberinde.
Korktu yolcu.
Durdu…
Geriye baktı,
Yoktu...
İleriye baktı.
Işığı gördü.
Adım attı ileriye korkak ama umutlu.
Nasıl da acıtıyordu rüzgar yüzünü, ellerini?
Nasılda uğulduyordu derinden?
Ürpertiyordu içini yolcunun.
Işığa baktı yol aldı.
Yolunda giderken yolcu düştü.
Canı yandı çok yandı…
Ağladı…
Geriye baktı.
Yoktu…
İleriye baktı.
Işığı gördü.
Adım attı ileriye korkak ama umutlu.
Acırken canı ve
Yolunda giderken yolcu;
Bir papatya gördü.
Nasıl da direniyordu rüzgara.
Nasıl da sımsıkı tutunmuş toprağa…
Sevdi onu.
Ama koparamadı, kıyamadı…
Işığa baktı, yol aldı…
Yolcu rüzgara karşı yürüdü.
Alabildiğine esiyordu rüzgar…
Dalları, çiçekleri,
Ağaçları, börtü böcekleri
Koparıp esiyordu beraberinde.
Korkak, umutsuz yürüyordu yolcu…
Işığı gördü.
Yakındı artık.
Sevindi…
Daha hızlı daha hızlı yürüdü.
Hani bir el uzatsa dokunuverecek.
Son üçüncü adım...
Son ikinci adım…
Son adım…
Rüzgar dindi.
Güneş açtı.
Papatyayı gördü gülümsüyordu.
Işık oradaydı ve yaklaşıyordu.
Gözleri kamaşıyor göremiyordu yolcu.
Öyle parlak öyle güzeldi ki…
Yolcu baktı ışığa…
Işık baktı yolcuya…
Gördüğü kendisi ta kendisiydi karşısında.
* * *
____________________
Sevgi ve ışıkla kal…
Bilirkişi Serapis Bey: Nedir senin bu ışık takıntın anlamadım ki. Tamam aydınlığı seviyorsun anladık. Sevgi ve ışıkla kal …Hadi onu da anladık. Ne şimdi bu? Yolcu, ışık falan.
