Kendine Çıkan Yol Caddesi
Etraf ana baba günüydü, herkes bir yana kaçıyor, kimse kimseyi görmüyordu.
Etraf ana baba günüydü, herkes bir yana kaçıyor, kimse kimseyi görmüyordu.
Ruhum dağınık, toplamadım. Çarşafını örttüm geçmişin, yıldızlar içimdeki volkanların patlamadan önceki sinyallerini çağrıştırıyor. Parıl parıl parlamaktalar. Gece, güne inat tılsımını ekliyor ay'ın...
Gönlümün yatağı dağınık... Uyuyanlar var, sessiz olun uyandırmayın...
Şansımı çok zorladım, anladım, seni çoktan kaybettim, vedalar kaynaştılar, yalnız kaldım. Adını buldum, kısa süren bir hikâyenin adı da adının asilliğini taşımalı… Kelebeksin sen, onun ömrünü taşıyorsun… Bir baktım ki yanımdasın, bir baktım ki aslında masalsın. Kelebeğim; ömrünü uzun tutamam senin, çoktan veda ettin, artık uzaktasın. Çok kısaydı,
Sen gittin şimdi, tuzaklar pusu kurdular...
Aşk bizi seçmedi sevgilim, / Ne seni bana getirdi, /
Merhaba Ömrüm... Nasılsın? Beni sorma hâlim yaman yine, çünkü sen yoksun...
Seni sevdiğim için özür dilerim...
Aşk ile Acı çok yakın iki arkadaşlarmış...
Yıllardır Edebiyat'la ilgileniyorum. Deneme, şiir, hikâye yazıyorum. Yazmış olduğum, henüz basılmamış olan bir romanım var.
İstanbul
Ümit Yaşar Oğuzcan